DACHAUER  STRASSE

Είχα πάρει ένα λευκό παλτό εκείνη την χρονιά.  Μπορεί να ήταν τέλος Απριλίου και να γιορτάζαμε το Πάσχα , αλλά ο καιρός στη Γερμανία είναι διαφορετικός από της πατρίδας. Μέχρι και χιόνι έριξε Μεγάλη Παρασκευή. Δεν ξέρω γιατί μου ήρθαν στο μυαλό αυτές οι μνήμες. Αυτό το υπέροχο λευκό παλτό φταίει. Το έχω ακόμα στην ντουλάπα μου και δεν πρόλαβε να παλιώσει ποτέ. Έχω  μια φωτογραφία που το φοράω και λάμπω μέσα  του,  εμ νιάτα είναι αυτά, είκοσι τρία χρόνια πριν. Λάμπω μέσα  στο λευκό του χρώμα και κρατάω την λαμπάδα μου αναμμένη από το Αναστάσιμο φως.  Πάσχα  στο Νταχάου  σε μια μικρή γραφική εκκλησία των Προτεσταντών που μας την παραχωρούν κάθε  Κυριακή και κάθε γιορτή για να κάνουμε τις Ορθόδοξες  Λειτουργίες μας.

Κάθε  βδομάδα διασχίσουμε την Νταχάουερ στράσε και από το βόρειο Μόναχο που μένουμε πάμε στο Νταχάου για την θεία λειτουργία σ΄αυτό το όμορφο εκκλησάκι που είναι απόμερο και χωμένο μέσα σ ένα πυκνό άλσος με ψηλά δέντρα και έλατα.

 Ένα μικρό ποταμάκι κυλάει δίπλα, με τις όχθες του γεμάτες αφρόντιστους θάμνους,  μοιάζει λίγο αφιλόξενο το τοπίο αλλά σημασία έχει η ζεστασιά και η αγάπη που μας έδωσαν οι Έλληνες  που ζούνε εκεί και μας περιμένουν κάθε Κυριακή για την λειτουργία. Τρία χρόνια μας έδεσαν κοντά τους, μοιραστήκαμε τις χαρές και τις λύπες τους , μας άνοιξαν τα σπίτια τους και την καρδιά τους. Μας πρόσφεραν την ζεστή φιλοξενία τους με πλούσια τραπέζια και γλέντια και γιορτάσαμε μαζί τους Χριστούγεννα Πρωτοχρονιές και Πασχαλιές. Σ αυτή την μικρή ενορία του Αγίου Στεφάνου, δώσαμε και μείς την ψυχή μας και την αγάπη μας. 

Τελευταία Λαμπρή που περνάμε κοντά τους .  Το καλοκαίρι αυτό που έρχεται θα φύγουμε για πάντα, θα επιστρέψουμε στην πατρίδα  και δεν θα τους ξαναδούμε. Είναι μελαγχολική αυτή η Ανάσταση. Μελαγχολικός και θλιμμένος είναι γενικά όλος αυτός ο τόπος που ονομάζεται Νταχάου. Είναι ένα όνομα συνώνυμο της κόλασης. 

Ο κόσμος όταν το ακούει ανατριχιάζει, γιατί εκεί έγινε ο τόπος μαρτυρίου για χιλιάδες  αθώους που βρήκαν φριχτό θάνατο από την ναζιστική θηριωδία. Κολαστήριο των αθώων ! Πολύ κοντά στην εκκλησούλα μας βρίσκεται αυτό το στρατόπεδο που έχει γίνει τώρα μνημείο και τόπος αναφοράς !

Τελευταία χρονιά μας εκεί και δεν έχουμε πάει ακόμα να το επισκεφτούμε. Δεν θέλω , δεν αντέχω να πατήσω εκείνο το χώμα που μαρτύρησαν χιλιάδες άνθρωποι Εβραίοι, Ρομά , Ρώσοι , αιχμάλωτοι πολέμου και αρκετοί Έλληνες , νέοι , γέροι , γυναίκες και μικρά παιδιά.

Πήγαμε όμως κάποια μέρα με απόλυτο σεβασμό  για να τιμήσουμε αυτά τα θύματα του απάνθρωπου παραλογισμού μιας θλιβερής εποχής!  Η ιστορία θέλει να μας διδάξει πολλά πράγματα προς αποφυγήν της επανάληψης αλλά δυστυχώς οι άνθρωποι ξεχνάνε εύκολα.

Αυτό το μικρό γραφικό Γερμανικό χωρίο  δεν φταίει σε κάτι να γίνει συνώνυμο της φρίκης και της θηριωδίας. Λέμε Νταχάου και αμέσως σκεφτόμαστε το μεγάλο αυτό έγκλημα της  μαύρης ιστορικής περιόδου του Χίτλερ.   Ούτε έχω σκοπό να αποκαταστήσω το όνομά του , απλώς θέλω να γράψω τις δικές μου σκέψεις, έτσι όπως το έζησα εγώ τρία χρόνια. Ένα θλιμμένο χωριό είναι… χαμένο μέσα στην απέραντη έκταση της Βαυαρίας , λίγα χιλιόμετρα έξω από το Μόναχο. Σκεπασμένο  με ομίχλη, προσπαθεί να ξεχάσει τις πληγές του αλλά η αύρα του είναι σκοτεινή και οι χιλιάδες αθώες ψυχές που βρήκαν τον άδικο θάνατο εκεί δεν ξεχνάνε!

Εκείνο που με δίδαξε αυτή η εμπειρία μου τα χρόνια αυτά που έζησα και δούλεψα στη Γερμανία είναι ίσως το πιο σημαντικό.  Βγαίνοντας  από το στενό καλούπι του χωριού και της πατρίδας μου γνώρισα όλες τις φυλές της γης. Δούλεψα μαζί τους, συνομίλησα , επικοινώνησα έστω και με τη γλώσσα  του βλέμματος και της καρδιάς. Ήρθα κοντά τους και ήρθαν κι αυτοί. Ινδοί , Αφγανοί Αργεντίνοι, Βραζιλιάνοι , Τούρκοι, Ιταλοί, Γιουγκοσλάβοι, Πορτογάλοι , Ισπανοί , Γάλλοι και Γερμανοί. Όλοι είμαστε πλάσματα του ίδιου Θεού. Θυμάμαι εκείνη την τελευταία χρονιά έντονα. Χαρά και λύπη μαζί.  Το αφεντικό μας , μας πήγε, πριν αρχίσουν οι καλοκαιρινές διακοπές  για το καθιερωμένο πάρτυ της επιχείρησης  που γίνεται κάθε χρόνο στις όχθες του ποταμού Ίζαρ του Μονάχου. Ανάψαμε  μεγάλες φωτιές και ψήναμε κρεατικά. Τρώγαμε, πίναμε και γλεντούσαμε. Όλες οι φυλές μαζί ενωμένοι . Αυτή ήταν και η τελευταία μου εικόνα,  απ’ αυτούς όλους τους συναδέλφους μου,  που μας ένωσε η κοινή μας δουλειά για έναν αξιοπρεπή μισθό σε μια όμορφη εποχή ειρήνης και ευμάρειας.

Εκείνη τη χρονιά γκρεμίστηκε και το τείχος  του Βερολίνου. Μια νέα εποχή άρχιζε και κανείς δεν ήξερε που θα οδηγήσει.

 Όμως ξέφυγα λίγο …ας έρθουμε πάλι στην Ανάσταση εκεί στο μικρό μας εκκλησάκι στον Άγιο Στέφανο των Ελλήνων του  Νταχάου.

Φοράω το λευκό μου παλτό που δεν πάλιωσε ποτέ, ακόμα το  έχω στη ντουλάπα μου, φίνο μάλλινο , χυτό και μακρύ με πλούσια πέτα. Κρατάω την λαμπάδα μου και γύρω μου έχω τα  παιδιά μου  μικρά. Έχουμε βγει έξω στο προαύλιο,  μεσάνυχτα,  όλοι οι ξενιτεμένοι Έλληνες  μέσα σ’ ένα δάσος από αναμμένες  λαμπάδες  ψάλουμε.

 «  Χριστός Ανέστη εκ νεκρών Θανάτω θάνατον πατήσας και της εν τοις μνήμασι ζωή χαρισάμενος.»

Υψώνουμε τις λαμπάδες  μας και με μια φωνή όλοι μαζί λέμε :

ΑΛΗΘΩΣ  ΑΝΕΣΤΗ .

Ζηνοβία Μαρνέζη 20 -4-2014

Υ.Σ.  Αφιερωμένο στον αγαπημένο μου σύζυγο και σε όσους γιορτάζουν  σήμερα ημέρα της Λαμπρής !!!