Αρχειοθήκη ιστολογίου

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2016

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΜΑΣ

Το τραγούδι που δεν ακούσαμε ποτέ μαζί


Ξέρεις τι ονειρεύομαι; Ξέρεις που ταξιδεύει το μυαλό μου κάθε φορά που χάνεται το βλέμμα μου στο κενό; Ναι ξέρεις … πάντα ξέρεις… όλα τα ξέρεις εσύ…μπαίνεις μέσα στις σκέψεις μου τις πιο ανομολόγητες , τις πιο τρελές, είσαι παντού …δεν μου αφήνεις χώρο να κρυφτώ από σένα. Ξέρεις πριν από μένα τι θέλω και με προλαβαίνεις… Μερικές φορές αγανακτώ…θυμώνω …σου λέω ψέματα…  σε πικραίνω το νιώθω… αλλά δώσε μου λίγο αέρα να ανασάνω.
Έτσι σκεφτόμουν πριν … τότε που άπλωνα το χέρι και σε άγγιζα. Τότε που ήσουν σάρκα  χειροπιαστή. Τότε πριν χαθείς και μου μείνει στα χέρια η αόρατη παρουσία σου.
Κάθε πρωινό βγαίνω στο μπαλκόνι και κοιτώ τον ουρανό που αλλάζει χρώματα,  γίνεται φωτεινός και σβήνει τα αστέρια. Ψάχνω να βρω τα σημάδια της παρουσίας σου στην νύχτα που πέρασε. Ψάχνω να βρω τα μηνύματά,  που αφήνεις σαν τα χνάρια σου πάνω στο βαθύ γαλάζιο του σύμπαντος πριν σε διώξει ο ήλιος.
Με  ποια τραγούδια να σε θυμάμαι αγαπημένε μου; Όλα αυτά που σιγοτραγουδήσαμε μαζί με πληγώνουν. Θέλω να τα ξεχάσω, να μην τα αγαπώ πια.  Κάθε πρωινό περιμένω να ακούσω το μήνυμα που θα μου στείλεις με το πρώτο τραγούδι της αυγής. Έτσι θα καταλάβω τις διαθέσεις σου, τις σκέψεις σου και αν είσαι ακόμα κοντά μου και με προσέχεις.
Ξέρεις τι ονειρεύομαι; Να κάνω το ταξίδι που θέλαμε και οι δυο και δεν προλάβαμε. Να πάω μόνη μου και να σε κλείσω μέσα στις βαλίτσες μου,  να με βλέπεις και ας μη μου μιλάς. Να πάω σ’ ένα απομακρυσμένο χωριό αποκλεισμένο από τα χιόνια. Να βρω ένα ζεστό δωμάτιο σε παραδοσιακό ξενώνα. Να πίνω ρακόμελα τα βράδια δίπλα στο τζάκι και να βλέπω τις νιφάδες από το τζάμι, να χορεύουν χαρούμενες και ξένοιαστες.
Να κάνω περιπάτους στα πέτρινα γεφύρια και να τρυπώνω στους καφενέδες με τους παροπλισμένους γέρους που ρουφάνε τον καφέ τους και βαράνε το κομπολόι τους βαριεστημένα. Να ακούω τις θυμοσοφίες τους και να πιάνω κουβέντα μαζί τους.   Να τους ξεγελάω πως τάχα είμαι μόνη μου αλλά θα ξέρω πως είσαι εκεί και ευχαριστιέσαι μαζί μου αυτή την ήσυχη και ραχάτικη ζωή. Να το κάνω για σένα… 
Γιατί αυτό το μήνυμα μου έστειλες μ’ αυτό το τραγούδι που δεν προλάβαμε να ακούσουμε ποτέ μαζί. Αυτός ο λυγμός που κρύβει μέσα του είναι δικός σου. Είναι τα λόγια που θέλεις να μου φωνάξεις,  πνιγμένα μέσα σου, βουβά και μουγκά αλλά ξέρεις πως μόνο εγώ μπορώ να τα ακούσω.

Ζήνα Μαρνέζη 1-2-2016 


3 σχόλια:

  1. Μια ιστορία της Δευτέρας που διαβάστηκε στο Magic radio live

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ..πριν χαθείς και μου μείνει στα χέρια η αόρατη παρουσία σου....pragmatika poly omorfo...

    ΑπάντησηΔιαγραφή