Μνήμες από μάρμαρο

Μνήμες από μάρμαρο

Εκεί στα χαρακώματα γνώρισε ένα παιδί   ήτανε δεν ήτανε 20 χρονών  Μαζί έζησαν δυο μήνες,  στον ίδιο λόχο,  έγιναν φίλοι και μοιράζονταν την κουραμάνα τους αλλά και τις σκέψεις τους,  τις ελπίδες τους,  τα όνειρά τους.  Τον λέγανε Σταύρο και ήταν από ένα χωριό της ορεινής Ναυπακτίας.  Άνω Χώρα λεγόταν το χωριό του γεμάτο έλατα και καστανιές.   Του μιλούσε με τέτοια αγάπη για το χωριό του και για την οικογένειά του που δεν χόρταινε να τον ακούει. Ένιωθε πως ήταν κι αυτός μέλος αυτής της οικογένειας.

 «Μόλις τελειώσει ο πόλεμος βρε Παντελή,  να έρθεις να με βρεις,  να δεις και συ τι ωραία  είναι.  Να γνωρίσεις την μάνα μου την Οθωνάκαινα … Γιανούλα την λένε αλλά την φωνάζουν έτσι απ’ τον πατέρα μου τον Όθωνα.  Καλός άνθρωπος ήταν και τεχνίτης ξακουστός. Έχω και δυο αδέλφια, την Ελένη και τον Κώστα,  τα λατρεύω τα αδέλφια μου, αλλά θέλουν να φύγουν, να πάνε σε άλλη πόλη να βρουν δουλειά και να προκόψουν. Στο χωριό μας δεν έχουν δυστυχώς ευκαιρίες.  Εγώ όμως θα μείνω στο τόπο μου. Αγαπώ μια κοπελιά και της έδωσα τον λόγο μου πως σαν γυρίσω θα παντρευτούμε.  Να έρθεις στον γάμο μου Παντελή,  να γίνεις και κουμπάρος μου . Η μάνα μου η Οθωνάκαινα  χαλί θα γίνει για  σένα.

Αυτές οι κουβέντες τους κρατούσαν συντροφιά τις ώρες που δεν σφύριζαν δίπλα τους τα πολυβόλα. 

Αχ Σταύρο που ονειρευόσουν τις καστανιές και τα έλατα του χωριού σου,  την μάνα σου που σε πρόσμενε,  τα αδέλφια σου,  τους συγγενείς σου και την κοπελιά που σ’ αγαπούσε.  Έμεινες εκεί στα ξένα χώματα  θαμμένος και κανείς δεν έμαθε που είναι ο τάφος σου να σου ανάψουν ένα καντήλι.  Η ζωή προχώρησε … οι καιροί άλλαξαν τα αδέλφια σου  έκαναν παιδιά σε άλλη πόλη μακριά. Σε θρήνησαν και σε πένθησαν για χρόνια, αλλά δεν σε ξέχασαν. Ο αδελφός σου ο Κώστας σε τίμησε δίνοντας το όνομά σου στο γιο του για να ξαναζήσεις μέσα απ’ αυτό το παιδί,  σε άλλες εποχές μελλούμενες ,  πιο ευνοΐκές και πιο καλές.

Και το χωριό σου σε τίμησε γράφοντας το όνομά σου πάνω σε μαρμάρινο μνημείο στη πλατεία  μαζί με τα ονόματα των ηρωικώς πεσόντων στο πόλεμο. Έχασε πολλά παλικάρια το χωριό σου μαζί με σένα. Και ποιος τόπος δεν θρήνησε  τα χαμένα του παιδιά;  Μόνο αυτές οι μαρμάρινες  πλάκες  απόμειναν να σας θυμίζουν. Με τα ονόματά σας γραμμένα με πόνο και οδύνη.      

Γεμάτη μάρμαρα η πατρίδα μας που πάνω τους χαράσσονται οι στιγμές της ιστορίας μας και οι ήρωες που γνώρισαν τον θρίαμβο μέσα από τον θάνατο. Έναν ένδοξο θάνατο που από αιώνες πριν μας έμαθε να μην δειλιάζουμε μπροστά του.  Από το μνημείο των Θερμοπυλών  μέχρι σήμερα που κάθε τόπος έχει το μαρμάρινο ΗΡΩΟΝ  του,  με ονόματα των παιδιών του που τα  προσέφερε στην πατρίδα και  γράφτηκε η ιστορία μας, με αίμα αθώο και κερδισμένο.

Υ.Σ. Αυτή η παράγραφος βρίσκεται σε μια ανέκδοτη νουβέλα μου που γράφτηκε  πριν τρία χρόνια, με τίτλο ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ ΣΤΑ ΠΛΑΤΑΝΙΑ.   Πέρα από την μυθοπλασία της αυτή η μικρή αναφορά είναι αληθινή. Το παιδί που γεννήθηκε σε εποχές μελλούμενες  και ευνοΐκές και πήρε το όνομα του χαμένου θείου του στον πόλεμο ήταν ο αγαπημένος μου  σύζυγος Σταύρος  Πανουργιάς.  Σήμερα θέλω να το αφιερώσω στη μνήμη του…  

Ζηνοβία Μαρνέζη . 28-10-2014