Αρχειοθήκη ιστολογίου

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

ΟΝΕΙΡΑ




ΤΟ  ΧΑΜΟΓΕΛΟ

Μια χρυσαφένια  αόρατη παρουσία  την τύλιξε  ολόκληρη. Λες  και ήταν ένας Άγγελος  με πελώριες  φτερούγες και την έκλεισε  μέσα   στην  αγκαλιά  του . Τι υπέροχη  αίσθηση !! Μια  παράξενη ευφορία  ξεχύθηκε και την έπνιξε  από  κύματα …κύματα  ευτυχίας που έσκαγαν απαλά  σε μια   αμμουδιά που το διάφανο νερό της θάλασσας  άφηνε  ίχνη με περίεργα  σχήματα που κάτι ήθελαν να της πούνε.  Λόγια  χωρίς συνοχή , χωρίς λογική , λόγια  παράξενα που ήταν αδύνατον  να καταλάβει . 
Το πρωί  ξύπνησε  μ΄ ένα πελώριο χαμόγελο  στα χείλη . Ήταν  πολύ νωρίς για να νιώσει  τι ήθελε να της πει  αυτό το υπέροχο όνειρο που είδε .   Όμως  της έφτιαξε  τη διάθεση έτσι  απλά και αόριστα , χωρίς να υπάρχει  εξήγηση , γιατί όταν  αρχίζει  η λογική ,  τα ανεξήγητα  χάνουν την μαγεία  τους. 
Ήδη  το είχε  ξεχάσει  το όνειρο . Η καθημερινή ρουτίνα  ….όχι  δεν το σκότωσε  , απλώς  το μετέφερε στο πίσω μέρος του μυαλού και το άφησε  εκεί να περιμένει ….. 
Μα  αυτό  το χαμόγελο  δεν έλεγε να φύγει . Είχε  καρφωθεί εκεί στα χείλη της  και δεν μπορούσε να το διώξει .

Πρώτη ώρα στο  σχολείο και ο νεαρός  καθηγητής  παραδίδει  το μάθημά του .Δεν έχει  πολύ καιρό  που ανέλαβε να διδάσκει  ως αναπληρωτής  .   Συνήθως  είναι ήρεμος άνθρωπος , εγκάρδιος και φιλικός με τα παιδιά  αλλά εκείνο  το πρωί όλα τον ενοχλούν.  Χτυπάει  το χέρι  του στην έδρα και φωνάζει νευριασμένος.
 «  Ορίστε  , εγώ μιλάω και η δεσποινίς  εκεί πέρα χαμογελάει  σαν χαζή .  Πήγαινε  έξω γρήγορα   αναιδεστάτη.»
Πως;;  Σ’ εκείνη  απευθυνόταν ;  Τον ενόχλησε  το χαμόγελό της ;

Σηκώθηκε χωρίς  να διαμαρτυρηθεί  για την άδικη αποβολή της από την αίθουσα , περήφανη  του έριξε  ένα βλέμμα σαν να του έλεγε
 « σας οικτίρω … παλιοστριμμένε»   Και   βγήκε έξω με το κεφάλι ψηλά,  ενώ οι υπόλοιποι  συμμαθητές της είχαν λουφάξει  σιωπηλοί  και απορώντας  με τον εκνευρισμό  του καθηγητή τους. Τι  μύγα  τον τσίμπησε  πρωί πρωί , άσε μη την πληρώσει και κανένας άλλος  ακόμα .  Εκείνη πήγε και κρύφτηκε σ΄ένα απόμερο μέρος  του προαύλιου ντροπιασμένη.  Ακούς  εκεί να την προσβάλει  έτσι χωρίς αιτία  ! Πρώτη φορά της  συνέβαινε  αυτό . Ποτέ δεν είχε δώσει  δικαίωμα σε καθηγητή της να την διώξει  από την αίθουσα ή να την επιπλήξει  για τον οποιοδήποτε λόγο.  Δεν μπορούσε να το χωνέψει αλλά και ούτε να τον βρίσει  από μέσα της μπορούσε… δηλαδή να τον στολίσει με διάφορα κοσμητικά που λένε τα παιδιά μεταξύ τους. 
 « Κρίμα που είναι και νοστιμούλης  ο κομπλεξάκιας .»
 Κατόπιν  η μέρα κύλησε  σχεδόν ομαλά ,  εκτός από τα διαλείμματα που ένιωθε  το βλέμμα του κάτω από τα σκούρα γυαλιά ηλίου να την παρακολουθεί απροκάλυπτα .  Σαν να έψαχνε  αφορμή να την προσβάλει  πάλι .
 « Βρε  τον άνθρωπο  ….που να πάω να κρυφτώ να μη με βλέπει .» σκέφτηκε .   Εκείνος  όμως έψαχνε ευκαρία να της μιλήσει , μετανιωμένος ίσως  για το άδικο ξέσπασμά του και την βρήκε…. όταν έμεινε μόνη στη στάση να περιμένει  το λεωφορείο για το σπίτι της . Είχαν ξεμείνει  κι δυο τους εκεί μόνοι , τα υπόλοιπα παιδιά είχαν φύγει στριμωγμένα σαν  σαρδέλες  με το προηγούμενο λεωφορείο.
 « Μόνο  εμείς οι δυο  δεν χωρέσαμε ;»  της έπιασε τη κουβέντα χαριτολογώντας .   « Μπα  θέλεις  κουβεντούλα;»  σκέφτηκε  εκείνη και του έκανε  επίθεση .  «  Να σας  ρωτήσω κάτι κ. καθηγητά; Είναι  αμαρτία  το χαμόγελο;  Διώκεται ποινικά ; Τιμωρείται με αποβολή ;  Η ζωή μας είναι γεμάτη απαγορεύσεις ,  πείτε  μου λοιπόν  και το χαμόγελο είναι απαγορευμένο;»           
« Εξαρτάται  από το λόγο που χαμογελάει ένα κορίτσι, συνήθως  επειδή  σκέφτεται ένα  αγόρι ….το αγόρι που αγαπάει .  Αυτή ήταν η αιτία της τιμωρίας  σου , η σκέψη  που κρυβόταν πίσω από το χαμόγελό σου.»
  Έβγαλε  τα γυαλιά και την κοίταξε  θαρρετά  στα μάτια .  Έμεινε άναυδη  να τον κοιτάει κι αυτή χωρίς να χαμηλώσει  τα δικά της .     Τα μάτια  του  γεμάτα από την υπεροψία της γνώσης και της σοφίας  του , αλλά και γεμάτα…  απόγνωση, αγωνία , ελπίδα και προσμονή   Το βλέμμα του έρωτα που εκλιπαρεί ανταπόκριση .
 Οι σπίθες των ματιών τους  που έλαμψαν κάτω από το φως του ήλιου τους κεραυνοβόλησαν σαν ηλεκτρικό ρεύμα.
 Ένα  αεράκι σαν  από θρόισμα φτερών αγγελικών τους άγγιξε  τα πρόσωπα .    
Το όνειρο  είχε  βγει  αληθινό !!

Υ. Σ.   αφιερωμένο  βεβαίως βεβαίως !!!

Ζηνοβία Μαρνέζη 14-4-13

10 σχόλια:

  1. Αυτό το κείμενο γράφτηκε για το διαγωνισμό του Magic radio life όπως κάθε Δευτέρα βράδυ με βραβείο ένα βιβλίο . Θέμα αυτή τη φορά ήταν τα όνειρα . Και αυτή η ιστορία είναι η δική μου συμμετοχή .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ όμορφο, νοσταλγικό, ονειρικό που ζωντανεύει εικόνες!!!! Πολύ όμορφο Ζήνα μου! Συγχαρητήρια!!! Την άκουσα από το μαγικό ραδιόφωνο και μου άρεσε πολύ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Χαρούλα μου είναι τρυφερές αναμνήσεις... μεταξύ μύθου και πραγματικότητας , που αξίζει να τις ανασύρουμε απο το παρελθόν , γιατί αφήνουν γλυκιά γεύση στη καρδιά .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. υπέροχα ωραίο.. ξέρεις να γράφεις.. άψογα... μπραβο!!! περιμένω κι άλλα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. POLY OMORFH H ISTORIA SOY....ZHNA.....ANAMNHSEIS OMORFES GLYKIES....POY EXOYN MEINEI XARAGMENES BATHIA STHN PSYXH SOY..KRATA TES SFIXTA ..EINAI MONO DIKES SOY....

    MAIRH....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Βεβαίως και θα περιμένεις κι άλλα Λαμπρινή μου , κάθε φορά μ΄αυτές τις συμμετοχές της Δευτέρας, θα είναι και αφιερωμένα κάπου . Περιμένω το θέμα που θα μου δώσει έμπνευση και για σένα !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μαιρούλα μου γλυκιά σ΄ευχαριστώ πολύ . Σύντομα θα δεις και για σένα μια ιστορία, αφιερωμένη στην πολύχρονη φιλία μας !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. "Ευρυματική" η έμπνευσή σου Ζήνα! Το όνειρο της νύχτας το ...πέρασες στη μέρα και το μετουσίωσε σε όνειρο ζωής! Μπράβο σου!

    Από την αγαπητή κ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΑΡΒΑΝΙΤΗ !!! την ευχαριστώ πολύ πολύ !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τα όνειρα μου κάνουν απεργία
    Δεν την αντέχω πια του χρόνου τη ρωγμή
    Και αν με περιμένεις στη γωνία
    Πάω ταξίδι σε άγονη γραμμή …

    Τα φώτα μου τρυπάνε τα σκοτάδια
    Με αδιάβροχες αγάπες και φιλιά
    Τα λάτρεψα τα ψεύτικα σου χάδια
    Μα τώρα έχω άλλη αγκαλιά …

    Δεν έμαθα σωστά τα παραμύθια
    Μεγάλωσα μα έμεινα παιδί
    Και αν θες να μάθεις τώρα την αλήθεια
    Πάντα μου βάδιζα σε μια στραβή γραμμή …

    Ποτέ μου δεν αγάπησα το λύκο
    Το ξέρω αυτό το έργο από παλιά
    Στο βάθος πάντα έχει κι ένα κήπο
    Και τον πνιγμένο να βουτάει απ τα μαλλιά …

    Δεν μου άρεσαν τα πάρκα και οι πλατείες
    Χωρίς ταυτότητα να είμαι στο σωρό
    Σαν άγνωστος στρατιώτης σε πορείες
    Να σέρνω πάντα πρώτος το χορό …

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πάντα μόνη ονειρεύομαι
    οι άλλοι είναι απλώς περαστικοί
    κομπάρσοι της ζωής μου
    κι εγώ εκεί να περιμένω
    το πρωταγωνιστή
    που θα χαρίσει χρώμα στη πνοή μου !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή