ΕΝΑ ΔΑΚΡΥ ΓΙΑ ΤΗ ΡΕΓΓΙΝΑ

Ένα δάκρυ για  τη Ρεγγίνα

Εκείνο που με τράβηξε κοντά της ήταν τα πράσινα μάτια της .  Σπάνια υπέροχα μάτια,  σαν τα γάργαρα νερά των ποταμών που καθρεφτίζονται  πάνω  τους,  τα κλαδιά  και οι φυλλωσιές  των δέντρων  από τις όχθες  τους. Μάτια  σαν τα  ποτάμια που κυλούν τα νερά τους αιώνες  τώρα,  πράσινα καθάρια  και κρυστάλλινα.

 Mάτια που κοιτούσαν με  εμπιστοσύνη και αφοσίωση τον κάθε περαστικό αποσπώντας  ένα απλό χαμόγελο ή μια  γλυκιά κουβέντα.  Έτσι  την αγάπησα κι εγώ … από την πρώτη στιγμή που την είδα.  Είχε το ένστικτο  να νιώθει  ποιος την αγαπάει και να τον εμπιστεύεται, αλλιώς  μόλις  καταλάβαινε  τις κακές προθέσεις  μερικών το έβαζε στα πόδια  για να γλυτώσει από τις κλωτσιές  τους. Πανέμορφη  σκυλίτσα από  σόι , κανείς δεν ήξερε  πως βρέθηκε να περιδιαβαίνει  στους δρόμους του χωριού μας  και  ποιος ήταν αυτός που είχε  την καρδιά να την εγκαταλείψει μόνη και απροστάτευτη σε τόσους κινδύνους. Γρήγορα  όμως την αγάπησαν πολλοί . Έγινε η μασκώτ της γειτονιάς  μας.  Από το φούρνιαρη , τον χασάπη, τον μπακάλη  και τον περιπτερά, παντού έβρισκε  τροφή και προστασία. Όλοι της έδιναν κι από ένα όνομα , ο χασάπης την φώναζε  Μπουμπού , ο μπακάλης  Τερέζα , άλλος  Κούκλα κι άλλος Φρίντα . 

  Εγώ όμως  την βάφτισα  Ρεγγίνα γιατί  ήταν μια βασίλισσα , περήφανη , αγέρωχη και μοναδική  .  Μόλις  μ΄ έβλεπε  στο δρόμο  έτρεχε  αμέσως κοντά μου .  Είχα πάντα μέσα στη τσέπη μου μια λιχουδιά να της δώσω.  Αλλά  εκείνη ήταν χορτάτη , απλώς με ακολουθούσε όπου πήγαινα για να μου δείξει  την αγάπη της….κι εγώ έτρεμα  από αγωνία μήπως και την κτυπήσει  κανένα αυτοκίνητο  ή πάθει κάτι κακό. Παρακαλούσα κάθε φορά που έβγαινα στην αγορά να μη είναι από την απέναντι πλευρά του δρόμου και με δει και τρέξει  σε  μένα και δεν προσέξει  τα αυτοκίνητα.   Όμως  εκείνη ήταν πανέξυπνη ήξερε να φυλάγετε.  Πολλοί θέλησαν που είχαν αυλή να την πάρουν να την υιοθετήσουν, για να την προστατεύσουν, δεν το ήθελε  όμως η ίδια, προτιμούσε  την ελευθερία της, να δείχνει  την αγάπη και την αφοσίωση της,  εκεί που μόνο αυτή διάλεγε να δώσει .

Τα βραδάκια  ερχόταν στα σκαλιά μου  και καθόταν καρτερικά να με δει . Έβγαινα και της έδινα κάτι να φάει αλλά δεν ήταν το φαΐ ο λόγος που ερχόταν στη πόρτα μου ,   χαδάκι ήθελε …και τρυφερότητα.  Καθόμουν στα σκαλιά  και της χάιδευα το κεφαλάκι και της μιλούσα. «  Πρόσεχε  μάτια μου   , πρόσεχε …δεν θέλω να μου πάθεις κάτι.»   

Μια μέρα  την είδα  από την απέναντι πλευρά  του δρόμου και λαχτάρισα από αγωνία, είχε  μεγάλη κίνηση  από αυτοκίνητα και φοβήθηκα μήπως τρέξει προς το μέρος μου.  Εκείνη όμως που έριξε ένα βλέμμα ντροπαλό και κατέβασε τα μάτια  της  σαν κόρη πρωτόβγαλτη και  σεμνή. Τότε είδα πως ακολουθούσε υποταγμένη  ένα σκύλαρο  εύσωμο και ρωμαλέο.  Η Βασίλισσά μου  είχε  ερωτευτεί ….ήταν ο καιρός της  να ερωτευτεί η καρδούλα της . Πολλοί οι γαμπροί που την είχαν πάρει στο κατόπι  αλλά εκείνη είχε ήδη  διαλέξει. Το ίδιο  εκείνο βράδυ μου τον έφερε  να τον γνωρίσω κι εγώ.  Έσπρωξαν την καγκελένια  πορτούλα της βεράντας μου και ήρθαν και κάθησαν και τα δυο τους  έξω από την πόρτα μου  και κάτω στην αυλή μου πεντέξι άλλα σκυλάκια  να της κάνουν κόρτε .  

Ήθελε  να μου πει  «αυτός  είναι ο εκλεκτός μου»

Εκείνο  που με παρηγορεί είναι πως χόρτασε  από έρωτα και έζησε  χαρούμενη και ευτυχισμένη …έστω  αυτούς τους λίγους μήνες  που την ζήσαμε  εδώ στην γειτονιά μας.  Ένα πρωί  εξαφανίστηκε  έτσι  ξαφνικά  όπως είχε εμφανιστεί.  Μάταια  ρωτούσα  αν την είδε κανείς.  Άλλοι είπαν πως την πήρε κάποιος στο σπίτι του , άλλοι πως την είδαν  κτυπημένη και πιθανόν να μη ζει πια . Προτιμώ να πιστεύω την πρώτη εκδοχή αλλά… το  γεγονός είναι πως η Ρεγγίνα δεν υπάρχει πια… χάθηκε. Λυπήθηκα   ειλικρινά  πάρα πολύ  γιατί  ήταν ένα άκακο και άδολο πλάσμα που το μόνο που ζητούσε ήταν λίγη στοργή.  Έζησε ελεύθερη και  περήφανη χωρίς λουρί  στο λαιμό. Μια  αληθινή βασίλισσα με τους πιστούς  της υπηκόους να την ακολουθούν σε κάθε  της βήμα .

 Ρεγγίνα μου  εκεί  στα σκαλιά μου  θα σε ψάχνω τα βραδάκια  να φανείς … κι ένα δάκρυ  είναι πολύ λίγο, συγχώρα με που δεν έκανα κάτι πιο σωστό  για σένα.          

Υ Σ   Νομίζετε πως ήταν εύκολο να γράψω αυτές  τις γραμμές … πολλές  φορές  σταμάτησα να γράφω γιατί τα μάτια μου θόλωναν   από τα δάκρυα . Όχι  ένα  δάκρυ  αλλά πολλά  για όλα τα αδέσποτα  σκυλάκια που γνώρισα και φρόντισα.  Και να πω σε ορισμένους  που το θεωρούν ανώδυνο να παίρνουν ένα χαριτωμένο κουταβάκι  έτσι  για το γούστο  τους και μετά το βαριούνται και το εγκαταλείπουν στο έλεος  των  αφιλόξενων  δρόμων πως είναι  μεγάλο έγκλημα αυτό που κάνουν.  Όλα  τα ζωάκια έχουν ψυχούλα και νοημοσύνη …πες το ένστικτο ή όπως  αλλιώς θέλεις , είναι  μεγάλο κρίμα να τα παιδεύουμε  με την απανθρωπιά μας ή με την αδιαφορία  μας . 

3-6-2013

Ζηνοβία  Μαρνέζη