ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Οι άγγελοι του έρωτα

Έχει παγωνιά  απόψε… μέσα  στη σιγαλιά της νύχτας το φεγγάρι στέλνει την ασημένια αχτίδα του να φωτίσει μια ανθισμένη μυγδαλιά που  στέκει μόνη της στη μέση του κάμπου. Μερικά πουλάκια που ξέμειναν κι έχασαν το δρόμο, τρύπωσαν μέσα στα άνθη της να βρούνε  ζεστασιά. Εκείνη τα καλοδέχτηκε χαρούμενη και τρεμούλιασε τα κλαδιά της να γίνουν μια αγκαλιά να τα σκεπάσει με τα λουλούδια της.

«Σ΄ αγαπώ Μυγδαλιά μου που είσαι θαρραλέα και πάντα αψηφάς το κρύο και μπουμπουκιάζεις πρώτη. Της  είπε ένας κοκκινολαίμης.  Αλλά βιάζεσαι πολύ και ξεγελιέσαι , εγώ που είμαι πουλί της βαρυχειμωνιάς  ξέρω πως ακόμα δεν τέλειωσε ο χειμώνας.»

« Έτσι νομίζουν όλοι , ότι ξεγελιέμαι και βιάζομαι να ανθίσω,  όμως εγώ φέρνω το προμήνυμα πως,  ότι  πεθαίνει έρχεται πάλι να ξαναγεννηθεί όπως η φύση, τα δέντρα,  τα λουλούδια, τα ζώα και τα πουλάκια . Έτσι κι οι ψυχές των ανθρώπων που ψάχνουν να βρούνε τον έρωτα,  θέλουν  να ανθίσουν κι αυτές γιατί η αγάπη νικάει τον θάνατο και όλα ανοίγουν ξανά να δεχτούν μια νέα αρχή.»

Το φεγγάρι  της έστειλε ένα φιλί και τα πουλάκια σίγησαν να  ακούσουν το γλυκό της παραμύθι.

« Σσσσσσς … ακούτε  μέσα  σ΄ αυτή τη αφόρητη σιωπή το βουβό κλάμα των ανθρώπων ; Ακούτε τον πόνο και το σπαραγμό της ψυχής τους ;  Χιλιάδες άνθρωποι κάθε νύχτα μιλάνε με τα άστρα και το φεγγάρι χωρίς μιλιά, δεν τους  ακούει κανείς,  παρά μόνο  αυτές οι χρυσές λάμψεις που φτερουγίζουν γύρω μας,   τους  αφουγκράζονται κι ύστερα χάνονται μ’ ένα  φύσημα του ανέμου στα βλέφαρα. Είναι μυστικές  και μυθικές οντότητες, είναι οι αγγελιοφόροι του Έρωτα που έρχονται να φέρουν τις βουλές και τις επιθυμίες του. Αλλά κανείς δεν μπορεί να τις αντιληφθεί,  αν δεν έχει πονέσει και κλάψει στο όνομά  του !! Τρυπώνουν μέσα  στα όνειρα , γρήγορες και βιαστικές πριν προλάβει να τις αιχμαλωτίσει ο νους,  αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση στα χείλη και στη καρδιά. Γιατί λείπει ένα κομμάτι μας , αυτό που ψάχνουμε σ’ όλη μας τη ζωή να το βρούμε για να  ολοκληρωθεί  η ψυχή μας.

Οι πιο πολλοί δεν τις βλέπουν , δεν τις αντιλαμβάνονται καν. Αλλά υπάρχουν κι αυτοί που τις  νιώθουν. Τις νιώθουν με τα χρυσά  φτερά τους να τους σκεπάζουν τρυφερά, να τους δίνουν ένα γλυκό φιλί στο μέτωπο και να τους χαΐδεύουν τα μαλλιά με τη θεΐκή αύρα τους. Όμως το πρωί οι αχτίδες του ήλιου στεγνώνουν τα δάκρυα τους και φέρνουν τη λήθη.

«Πόσο περίεργα είναι τα λόγια σου Μυγδαλιά, αλλά και  πόσο τρυφερά και ερωτικά ! Ένα γλυκό παραμύθι που το λες τόσο πειστικά. Αλήθεια λες και είναι !!»

«Αλήθεια είναι… και σεις πουλάκια μου με το μελωδικό σας κελάηδισμα  το διαλαλείται στο σύμπαν, όμως οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τι θέλετε να τους πείτε. Ακούστε να σας πω μια ιστορία.  Πριν πολλά πολλά χρόνια, δυο θνητοί, αμφισβήτησαν τον Έρωτα θεό. Δεν έχει σημασία ποια ήσαν τα ονόματά τους και κανείς δεν τα θυμάται πια, ας πούμε τον άνδρα Δαναό και τη γυναίκα Νιόβη. Ήσαν άνθρωποι ξεχωριστοί με ιδιαίτερα χαρίσματα που έμοιαζαν με ημίθεους.

 Ο ανδρείος και αγέρωχος  Δαναός  νόμιζε πως καμιά γυναίκα δεν είναι άξια να της προσφέρει τον έρωτά του.

 Και η πανέμορφη και περήφανη Νιόβη, πίστευε πως κανένας άνδρας δεν ήταν ικανός να την υποτάξει και να του προσφέρει το κορμί της .

Αυτό ήταν μεγάλη Ύβρις για τον θεό Έρωτα και αποφάσισε να τους τιμωρήσει δείχνοντάς  τους το σκοτεινό και σκληρό πρόσωπό του. Μόλις συναντήθηκαν και έσμιξαν τα βλέμματά τους μια μεγάλη έκρηξη έγινε μέσα τους.  Όλη τους η ύπαρξη , σώμα, μυαλό και καρδιά συγκλονίστηκε από έρωτα και πάθος . Η ψυχή τους ενώθηκε κι έγινε ένα,  που τίποτα πλέον στους αιώνες δεν θα μπορούσε να χωρίσει.  Τα κορμιά τους όμως δεν μπόρεσαν να ενωθούν ποτέ γιατί πριν προλάβουν να σμίξουν ένα φαρμακερό βέλος σκότωσε τον Δαναό και η Νιόβη  τρελαμένη από πόνο και οδύνη έπεσε στα ορμητικά νερά ενός ποταμού και πνίγηκε. Ακόμα και οι πέτρες ράγισαν από τον άδικο χαμό τους.

 Οι άγγελοι του Έρωτα συσπειρώθηκαν κι έγιναν μια δυνατή χρυσή αστραπή που χάραξε τον ουρανό στα δυο και τα δάκρυά  τους σαν βροχή έπεσαν πάνω στα νεκρά κορμιά χαρίζοντας  τους την αθανασία.  

Από τότε  γεννιόνται και πεθαίνουν  μέσα  στο χρόνο και στους αιώνες. Έρχονται στη ζωή με άλλο σώμα και άλλο φύλο, γυρεύοντας το υπόλοιπο μισό της ψυχής τους .Κάθε φορά που το βρίσκουν οι συνθήκες και οι αλλαγές στο κόσμο και στο περιβάλλον δεν τους επιτρέπουν να σμίξουν και να ολοκληρωθεί η ένωσή τους.  Υποφέρουν, σπαράζουν, πονούν και πεθαίνουν από μαράζι για να ξαναγεννηθούν σε μια άλλη εποχή.

 Οι άγγελοι του Έρωτα  συμπάσχουν  μαζί τους και τον παρακαλούν να τους λυπηθεί και να τους λυτρώσει απ’ αυτό το μαρτύριο. Μα  είναι τόσο σκληρός  ο Έρωτας;  Όχι δεν είναι σκληρός υπάρχει για να φέρνει τη χαρά και την ευτυχία στους θνητούς , όταν τους δείχνει το χαμογελαστό του πρόσωπο.  Φέρνει την ολοκλήρωση αλλά  κρατάει πολύ λίγο. Ένα λεπτό μέσα στην αιωνιότητα και μετά σβήνει και χάνεται.

 Ενώ όταν δείχνει το σκοτεινό του πρόσωπο φέρνει αιώνια αγάπη μαζί 
με δυστυχία, πόνο, ζήλεια και ανολοκλήρωτα πάθη.

 Ο Έρωτας είναι η ποίηση, η τρέλα, το απόλυτο, το πάθος,
 ο πόνος,

 το παράλογο. 
Θεός  ο Έρωτας λοιπόν ανίκητος και αθάνατος!!

Δυστυχισμένος όποιος δεν τον ένοιωσε με όλο του το μεγαλείο, με την οδύνη,

 με το δάκρυ, με την απελπισία, με την απόγνωση…

Οι χαμένοι εραστές  αυτής της αγάπης δεν ξέρουν πόσο
 ευτυχισμένοι είναι μες

στην δυστυχία τους. 
Κι ούτε θα το μάθουν ποτέ !

Θα έρχονται  συνέχεια στη ζωή ψάχνοντας την ολοκλήρωση
 και ίσως σε κάποια εποχή να την βρούνε,  
 αλλά θα είναι δίκοπο μαχαίρι  γιατί το όνειρο
 θα σβήσει και θα τελειώσει. 

Ζηνοβία Μαρνέζη  7-4-2014