Αρχειοθήκη ιστολογίου

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015

ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΔΩΡΟ

Το πιο πολύτιμο δώρο !
Στεκόταν μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο, σφίγγοντας πάνω στους ώμους της μια ζεστή μάλλινη εσάρπα. Η δαντελένια κουρτίνα ανέμιζε από  τον παγωμένο αέρα και οι νιφάδες του χιονιού  είχαν στήσει το  τρελό χορό  τους,  καλύπτοντας με τη λευκάδα τους τα πάντα έξω στον κήπο.
Εκείνη όμως στεκόταν εκεί αγέρωχη χωρίς να νιώθει το κρύο. Οι νιφάδες τρύπωσαν από το ανοιχτό παράθυρο, χαιδεύοντάς της το πρόσωπο, τα μαλλιά και  τα χέρια της που έσφιγγαν την εσάρπα πάνω της σαν μια ζεστή αγκαλιά. Τα μάτια της θόλωσαν … δεν άντεξαν  αυτή την αγνή και καθάρια  ομορφιά του χιονιού.  Κάθε νιφάδα που την άγγιζε απαλά την ένιωθε σαν καυτό χάδι πάνω της. Φτερά  αγγέλων ! Σαν χάδι που το έστελνε εκείνος …ο αγαπημένος της,  να της δηλώσει πως ήταν εκεί κοντά της έστω και με την απουσία του, έστω και με την αθέλητη φυγή του … ήταν εκεί  μαζί της να της γλυκάνει την μοναξιά και να την  παρηγορήσει.
«Θα μάθω να ζω μόνη μου καλέ μου; Δεν ξέρω  πως,   δεν μπορώ να το πιστέψω πως με άφησες μόνη. Είσαι παντού, σε νιώθω, σε ακούω, σε βλέπω… κι αυτές οι νιφάδες νομίζω πως είναι τα λευκά φτερά σου που τα στέλνεις να με αγκαλιάσουν.»
Το λευκό φως της χιονισμένης μέρας έσβηνε σιγά σιγά με το σούρουπο. Η νύχτα ερχόταν άγρια και σκοτεινή γεμάτη σκιές που κρύβονταν στα δέντρα και στους θάμνους της αυλής.  Μια παγωμένη ριπή από πλήθος νιφάδων την έκανε να ανατριχιάσει και να ριγήσει. Η χιονοθύελλα δυνάμωσε και ο βοριάς έτριζε  τα παντζούρια.
Έκλεισε το παράθυρο θλιμμένη και  κάθισε στο τζάκι. Σκάλισε  την μισοπεθαμένη θράκα και  ζωηρές φλόγες ξεπήδησαν φωτίζοντας το σκοτεινό δωμάτιο. Εκεί ήταν η αγαπημένη τους γωνιά. Πόσα βράδια πέρασαν εκεί … μιλούσαν, γελούσαν έκαναν σχέδια και όνειρα για τα παιδιά τους. Και τώρα;  Που ήταν τώρα;
Μια χαμογελαστή φωτογραφία του  και ένα καντηλάκι να του φέγγει στα σκοτάδια να βρει το δρόμο για τον παράδεισο.
«Πάντα ένιωθα πως ήμουν το χαιδεμένο παιδί του Θεού, πίστευα πως δεν θα με πληγώσει ποτέ τίποτα και κανένας. Κι αυτό γιατί είχα εσένα δίπλα μου. Μαζί περπατήσαμε χιλιάδες  χιλιόμετρα πιασμένοι χέρι χέρι. Στα  δύσκολα και στα  εύκολα, σε χαρές και λύπες. Λέγαμε πως θα γεράσουμε μαζί. Θα γεμίσει το σπίτι μας με εγγόνια και δισέγγονα. Κι αυτό ήταν το πιο πολύτιμο δώρο,  που συνάντησα εσένα στο δρόμο μου.  Η πολύτιμη αγκαλιά σου, η αγάπη σου , η στοργή σου, η έννοια σου για μένα. 
Όχι δεν το έχασα το δώρο μου αυτό, γιατί είσαι ακόμα  εδώ και με προσέχεις. Όμως δεν θέλω να πονάς αγάπη μου … θέλω να σε ελευθερώσω , θέλω να σ΄ αφήσω να πετάξεις χωρίς βαρίδια στα πόδια σου. Θέλω η ψυχούλα να είναι ελαφριά σαν πούπουλο, σαν απαλή νιφάδα του χιονιού.

 Θυμάμαι που μου έλεγες  κάποτε… εκείνο που μου αρέσει σε σένα είναι η ανεμελιά σου, είναι το γέλιο σου και που μπορείς να κοιμάσαι τόσο εύκολα σαν μωρό. Ναι αυτά είχες αγαπήσει σε μένα. Τώρα πια δεν έχω ανεμελιά, το γέλιο μου δεν βγαίνει μέσα απ΄την καρδιά μου , είναι άψυχο και επιφανειακό και ο ύπνος μου δύσκολος και λίγος. Αυτά αναζητάς να βρεις  για να ησυχάσεις,  αλλά δεν ξέρω αν θα τα βρω ποτέ πάλι.
Η ζωή είναι το πιο πολύτιμο δώρο! Ο έρωτας και η αγάπη δυο ανθρώπων που κάποτε  έσμιξαν οι δρόμοι τους και ενώθηκαν για πάντα   είναι το πιο πολύτιμο δώρο.  Το τέλος είναι αναπόφευκτο, ευχάριστο ή δυσάρεστο εξαρτάται από τις επιλογές μας, κι από τους ανθρώπους που ομόρφηναν την πορεία μας.  Αρκεί η γεύση που θα μείνει στα χείλη μας να είναι γλυκιά από αναμνήσεις και στιγμές που ζήσαμε μαζί.

Ζηνοβία Μαρνέζη
14-2-2015


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου