Αρχειοθήκη ιστολογίου

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2015

Το φως της αγάπης

 Το Φως της αγάπης
Τι γρήγορα που χειμωνιάζει  στα νησιά. Η θάλασσα από γλυκιά και γαλήνια  αγριεύει και θυμώνει. Έχει δυο όψεις,  μια  χαΐδεύει και μια χαστουκίζει, όπως η γυναίκα η ερωτευμένη. Είναι  μια γυναίκα αιώνια ερωτευμένη,  που γεύεται την ευτυχία και το πάθος  αλλά και την οργή, τη ζήλεια, το πόνο και την οδύνη. Γιατί ο έρωτας  είναι ζόρικος, τα θέλει όλα και όλα  τα παίρνει δίχως έλεος.  Θέλει τα κύματα ψηλά να σε ρουφάνε,  να σου παίρνουν όλη την αναπνοή και να σε πετάνε στην αμμουδιά   άψυχο κουφάρι. Θέλει ώρες ατέλειωτες  να κοιτάς  τον ορίζοντα και τα μάτια σου να βλέπουν μόνο τον έρωτα που αντανακλά  στο πρόσωπο που αγαπάς. Μια  μάγισσα είναι η θάλασσα, μια σειρήνα που σε καλεί να πέσεις μέσα της,  να μάθεις  κολύμπι στα βαθειά και αν επιζήσεις να εκτιμήσεις το δώρο της. Γιατί δώρο είναι ο έρωτας, σε διαλέγει στη τύχη, τον νιώθεις πάνω σ΄ένα κλικ αστραπή του μυαλού σου  και τον αρπάζεις απ’ τα μαλλιά  για να σωθείς.  Του χαρίζεις  τα πάντα  χωρίς να κρατήσεις τίποτα για σένα,   αλλιώς σε προσπερνάει και σ΄αφήνει να τον  αποζητάς  σε λάθος δρόμους.




Τι όμορφος που ήσουν ! Πέρασε ένας χειμώνας και δεν τόλμησα να κοιτάξω παλιές φωτογραφίες. Φοβόμουν … μη σβήσει η ανάσα μου από πόνο.
Τι όμορφος που ήσουν … τώρα το νιώθω.  Η ομορφιά σου έβγαινε μέσα  από τα μάτια σου καθώς με κοιτούσες και γινόμουν κι εγώ όμορφη. Μια αληθινή ομορφιά που έβγαινε μέσα από την αγνή και αθώα σου ψυχή.

Είμαι πολύ πλούσιος που είχες πει στην πρώτη μας συνάντηση, τότε που μετράγαμε τις δραχμούλες μας και δεν μας έφταναν για τίποτα, και παίρναμε το δρόμο με τα πόδια … και περπατάγαμε χιλιάδες χιλιόμετρα μαζί,  ψάχνοντας ο ένας τον άλλον, μέσα από τις κουβέντες, τα γέλια και τις μουσικές.
Τι πλούσιος που ήσουν! Γεμάτη η καρδιά σου από πλούτη που μου  τα χάρισες γενναιόδωρα κι εγώ τα κράτησα  μέσα μου πολύτιμο θησαυρό.

Δεν θέλω να ξεχάσω … δεν θέλω … Θέλω να βλέπω τα μάτια σου να λάμπουν όπως εκείνη την πρώτη στιγμή που τα είδα κι άστραψαν φωτίζοντας,   το μυαλό και  την καρδιά μου,  γεμίζοντας την από βαθιά και απόλυτη αγάπη!

 Πέρασε ένας χειμώνας … και δεν τολμούσα να σε φέρω μπροστά μου.  Κι ο χειμώνας που έρχεται με τρομάζει ακόμα πιο πολύ.


 Ζήνα Μαρνέζη  21-9-2015

4 σχόλια:

  1. καλημερα και καλη εβδομαδα Ζηνα μου
    μου ελειψαν πολυ οι ιστοριες σου
    οπως παντα εξαιρετικη γραφη
    ταιριαζει με το τοπιο μας

    φιλακια πολλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή