Αρχειοθήκη ιστολογίου

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ 2ον


ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ  2ον 


Έτσι άρχισε  να δένετε όλο και πιο πολύ μα τα παιδιά .  Τα πρωινά στη στάση  κρατούσαν τόσο λίγο , αλλά αυτά τα πρωινά  ήσαν και η ουσία όλης της μέρας . 
Διαμόρφωσε μια μεγάλη αίθουσα στο πίσω μέρος του μαγαζιού σε στούντιο και εκεί άρχισε να δίνει μαθήματα μουσικής .  Τα πρώτα του παιδιά και τα πιο αγαπημένα ήσαν η Αλόγα  με τους κολλητούς της , την Ελένη και τον Μανωλάκη .Αχώριστα και τα τρία τους από νήπια σχεδόν .
Η αγία τριάδα τα έλεγε και γέμιζαν τα μάτια του γέλιο και χαρά .   Η Αλόγα ήρθε με μια κιθάρα  που της έκανε δώρο ο νουνός της .  Ο Μανωλάκης με ακορντεόν , που του έστειλε ένας θειος του . Η Ελένη δεν είχε κλίση στη μουσική , αλλά ζωγράφιζε  … δέντρα και λουλούδια.
Τα απογεύματα του Σαββάτου και της Κυριακής γέμισαν με ήχους και χρώματα , παιδικά γέλια και ατέλειωτα μαθήματα,  στολισμένα με περίσσια αγάπη και  προπαντός έννοια …. Έννοια για τα παιδιά του … όπως νοιάζεται ένας πατέρας .  Ενδιαφερόταν για το σχολείο τους , ανησυχούσε όταν τα έβλεπε να τρέχουν με τα μοτοποδήλατα στους δρόμους .  Τα μάλωνε με τα λόγια και τα χάιδευε με τα μάτια  .
Τις νύχτες του αφιέρωνε το χρόνο του , να γράφει στο χέρι , ατέλειωτες παρτιτούρες με κλασσικά κομμάτια για να τα μελετήσουν  στα μαθήματα .  Χρόνος ανεκτίμητος , χωρίς υλική αμοιβή … αλλά αυτό δεν ήταν το ζητούμενο .  Το ζητούμενο ήταν να τα βλέπει να προσπαθούν να μάθουν σωστά και όχι να τεμπελιάζουν .
Το μαγαζάκι του είχε γίνει  καταφύγιο των μαθητών του  , που ότι ώρα κι αν ήθελαν έτρεχαν σ’ αυτόν  να του μιλήσουν  για τις αγωνίες τους ή τα εφηβικά τους προβλήματα .
Μεγάλωναν …. Άλλαζαν  … η αθώα τους παιδικότητα έφευγε σιγά σιγά … αλλά ομαλά , έτσι όπως ο καλός γεροχρόνος ξέρει να αλλάζει τους ανθρώπους .   
Τις Κυριακές  τα περίμενε για να μιλήσουν για μουσική , ποίηση και λογοτεχνία .  Κανένας φιλόλογος δεν μπορούσε να αναλύσει ένα κείμενο ή ένα ποίημα όπως αυτός .
  Στο σχολείο το μάθημα γίνεται ψυχρά όπως μια νεκροτομή στο πτώμα ενός κειμένου .  Εδώ είναι το συκώτι του , εδώ η καρδιά του , εδώ η σπλήνα του ….αστεία πράγματα,  η κεντρική ιδέα και τα καλολογικά του στοιχεία . 
Τα παιδιά διψούσαν για κάτι άλλο που κανένα σχολείο δεν είχε την δυνατότητα να το δώσει .

Σε όλα είχε ταλέντο ο Χρύσανθος, καλλιτέχνης γεννημένος σε καιρούς που δύσκολα αναγνωρίζεται η πραγματική αξία.
Έδωσε ότι είχε μέσα του απλόχερα  και  γενναιόδωρα . Ενθάρρυνε τα παιδιά να αναπτύξουν ότι ταλέντο είχαν . Σε κανένα δεν έκοβε τα φτερά . Με λόγια ζεστά και απλά εξηγούσε που είναι το λάθος και που το σωστό .
Στις γιορτές τους χάριζε βιβλία , δώρα ανεκτίμητα ….
Έτσι χάρισε και στην  Αλόγα του, την μέρα που έκλεινε τα 15 της   το βιβλίο με τα διηγήματα του Λουντέμη « τα πλοία δεν άραξαν »… (πολύτιμο φυλαχτό που σώζεται μέχρι σήμερα )
Αυτό το βιβλίο έδωσε το έναυσμα για να σκεφτεί κάτι παραπάνω … να φύγει το μυαλό της για αλλού .
Το επόμενο καλοκαίρι πήγε να δουλέψει σε μια τοπική επιχείρηση για ένα μήνα . Πήρε το μισθό της όλο χαρά και ο πατέρας της την πήγε στην Αθήνα να ψωνίσει ότι ήθελε .
« δικά σου είναι τα λεφτά , να τα ξοδέψεις όπως θες »
«Θέλω να αγοράσω όλα τα βιβλία του Λουντέμη »
Ο πατέρας της χαμογέλασε …


Αυτός ήταν ο μικρόκοσμός μας .  Σε μια εποχή που η τεχνολογία ήταν ανύπαρκτη . Που το πνευματικό σκοτάδι είχε κάπου κρυμμένους φάρους να μας φωτίζουν .
Και ο Χρύσανθος αυτό ήταν … ένας φωτεινός φάρος  και εμείς τα παιδιά του πολύ τυχερά που τον γνωρίσαμε .

Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να πω … αλλά κάτι με πνίγει και σταματάω . 

Και σταματώ εδώ για την ώρα … για να συνεχίσω την ιστορία μου  την επόμενη φορά


Αυτή ήταν η χαρά του .  Έκλεινε μέσα του κάθε σταγόνα από το γέλιο των παιδιών του , μεθούσε με την ξενοιασιά τους, γέμισε τα μάτια του σύγκινηση, άλλοτε από χαρά και άλλοτε από απογοήτευση, γιατί πικραινόταν πολύ με κάθε αποτυχία τους . Το έπαιρνε βαριά αν δεν πήγαιναν καλά στις εξετάσεις τους ή στα μαθήματα μουσικής τεμπέλιαζαν να δουλέψουν .  
Αγωνιούσε  ακόμα και στα συναισθηματικά αθώα φτερουγίσματα τους , έτρεμε μη πληγωθούν τα παιδιά του και δεν άντεχε να τα βλέπει κατσουφιασμένα .   
Όλα έπεφταν στην αντίληψή του, χωρίς να τους το λέει ξεκάθαρα , έδινε λύσεις έτσι στα ξαφνικά με ιστορίες και παραβολές .
Πέντε χρόνια πέρασαν βλέποντας τα να μεγαλώνουν και να αλλάζουν, από παιδιά σε εφήβους .
Είχαν ήδη φτιάξει την μικρή ορχηστρούλα τους και έπαιζαν μόνοι τους στο στούντιο αποθήκη, χωρίς κανένα θεατή .
Εκείνη τη χρονιά ήρθε με δυσμενή μετάθεση στην επαρχία ένας φιλόλογος με καλλιτεχνικές διακρίσεις στο ενεργητικό του . Ταλέντο μεγάλο σαν ηθοποιός, έκανε την σχολική αίθουσα  θεατρική σκηνή και έπαιζε  αρχαία τραγωδία.
Ήθελε να μεταδώσει κι αυτός το φως του στα παιδιά της επαρχίας κι αναζητούσε μέσα στους μαθητές του κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα.
Όταν έμαθε για την κλασσική ορχήστρα του Χρύσανθου , φώτισε η ματιά του .  Να λοιπόν που η κοιμισμένη επαρχία είχε μέσα της φλόγα  και καλλιτεχνικές ανησυχίες .
Ετοίμασε την πιο μεγαλόπρεπη σχολική γιορτή των Χριστουγέννων , με θεατρικά δρώμενα, με ποιητικές και συγγραφικές εργασίες που έκαναν οι ίδιοι οι μαθητές του.
Και η ορχήστρα του Χρύσανθου θα έδινε την πρώτη της συναυλία μπροστά σε κοινό .
Ατέλειωτες ώρες προετοιμασίας με άγχος, αγωνία και ενθουσιασμό για μια καλή παρουσίαση , να μην μας πάρουν με τις πέτρες οι συμμαθητές μας.
« Ακούστε μας πρώτα και μετά ρίξτε το σύννεφο από φάπες» λέγαμε γελώντας προσπαθώντας να κρύψουμε το τρακ που μας έπνιγε . 

Η συναυλία τελείωσε μέσα σε ένα ατέλειωτο   χειροκρότημα και σφυρίγματα ενθουσιασμού .

Το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς μόλις έκλεισαν τα σχολεία και άδειασε η στάση τα πρωινά ο Χρύσανθος έπεσε σε βαριά μελαγχολία .  Δεν θα άντεχε να μείνει να τα δει και στην τελευταία τάξη  τους .  Ναι είχε ένα χρόνο ακόμη μπροστά του , ναι θα έρχονταν νέα παιδιά το φθινόπωρο , ναι θα γέμιζε πάλι η ¨φωλιά¨ του με φωνούλες και τιτιβίσματα … αλλά εκείνα …τα δικά του παιδιά θα έφευγαν.
Ήδη έβλεπε πως το μυαλό τους είχε φύγει . Ονειρεύονταν την νέα τους ζωή , έκανα σχέδια για τις σπουδές τους , χάνονταν μέσα σε νεανικούς έρωτες .
Αποφάσισε να κλείσει το μαγαζάκι του.  Ήθελε να φύγει πρώτος αυτός για να μη πονέσει από τον αποχωρισμό τους .   
« Δεν θα χαθούμε παιδιά, όταν θέλετε να με βρείτε ξέρετε το σπίτι μου » όταν μάταια προσπάθησαν να τον κρατήσουν εκεί . 
« Δεν είναι το ίδιο, εδώ ήταν το στέκι μας , η πόρτα πάντα ανοιχτή, μπαίναμε με το θάρρος και μιλάγαμε για όλα τα βασανάκια και τις αγωνίες μας και συ πάντα ήσουν εδώ και μας άκουγες»    
Όχι ήταν αποφασισμένος να φύγει .
Τα παιδιά του σκέφτηκαν να κάνουν μια έκπληξη… μια βραδιά για να τον τιμήσουν .
Εκεί στην παραλία , άναψαν μια μεγάλη φωτιά  και καθισμένα όλα γύρω γύρω έπαιξαν  μουσική και τραγούδησαν με τον Χρύσανθο να πρωτοστατεί με το μαγικό βιολί του .
Μαγική βραδιά με το φεγγάρι του Αυγούστου να λάμπει στον ουρανό. 
Η εποχή άλλαζε και τα πολιτικά γεγονότα ήσαν ραγδαία εκείνο το καλοκαίρι . Με εισβολή στην Κύπρο, πόλεμο και μεταπολίτευση.
Όλα θα άλλαζαν . Η παιδική αθωότητα, ο αυθορμητισμός και η ξενοιασιά θα έπαιρνε άλλη μορφή . Κι ευτυχώς αυτό έγινε ομαλά έτσι όπως ο χρόνος ξέρει να μεταλλάσει τους έφηβους σε ενήλικες , χωρίς μοιραία γεγονότα και ανεξέλεγχτους χειρισμούς .
Χάρη στον Χρύσανθο που μας μετέδωσε την δική του φιλοσοφία και τρόπο σκέψης .

Ναι η τελευταία σχολική χρονιά έγινε με την απουσία του .
Είχε δίκιο, δεν είμαστε πια τα παιδιά του . Τραβήξαμε τον δικό μας δρόμο με τις επιλογές μας .

Όταν τον ξαναείδα μετά από μερικά χρόνια είχα ήδη το πρώτο μου μωρό .  Είχα πάει να τον ακούσω σε μια μουσική σκηνή που έπαιζε βιολί με μια νεανική τοπική ορχήστρα.
Ενθουσιάστηκα που τον είδα έτσι να χαίρεται και να δίνει την ψυχούλα του στις μελωδίες του .
Μιλήσαμε στο τέλος γεμάτοι συγκίνηση και οι δυο. Μέσα σε λίγα λεπτά χώρεσαν όλα αυτά τα χρόνια που χαθήκαμε.  
Του έδειξα την φωτογραφία του μωρού μου περήφανη μαμά. Μέσα στην ευδαιμονία μου δεν μπόρεσα να αντιληφθώ τη σκέψη του. " ωραία η ζωή σου, αλλά μη χάνεσαι, μην αφεθείς, προσπάθησε να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου.Σου είχα πει πως από σένα περιμένω κάτι σπουδαίο μια μέρα"   Δεν έδωσα σημασία  τον αποχαιρέτησα  και έφυγα βιαστικά. Αν ήξερα πως δεν θα τον ξανάβλεπα ....Μετά  από λίγες βδομαδες έμαθα πως έφυγε για πάντα ....έτσι  ξαφνικά ...απο συγκοπή .

Υ.Σ.
Ήρθε μια νύχτα στο όνειρό μου, άνοιξε την πόρτα του καινούργιου μου σπιτιού και μπήκε . Φωτεινός και γελαστός . Χάρηκα και πετάχτηκα να τον καλοδεχτώ .  Στάθηκε στην ανοιχτή πόρτα και πίσω του το φως δημιούργησε ένα φωτοστέφανο στο κεφάλι του.   Είσαι καλά ;  τον ρώτησα. Πως  περνάς  εκεί που είσαι;  "  είμαι καλά, είναι ωραία  εδώ που είμαι. Μετά  από πολλά χρόνια θα έρθεις και συ αλλα δεν θα σε θυμάμαι ...ούτε και συ θα με αναγνωρίσεις .........."  

Ζηνοβία Μαρνέζη 

8 σχόλια:

  1. Διάλεξα τα μουσικά βίντεο από τα κομμάτια που παίζαμε στην μικρή νεανική ορχήστρα μας . Μακάρι να είχα κρατήσει μαγνητοφωνημένες συναυλίες , αλλά δυστυχώς τις έχασα.... Βέβαια από το πιο πάνω βίντεο λείπει η κιθάρα με τα ακομπανιαμέντα της ...δηλαδή λείπω εγώ ... αλλά εγώ είμαι η μνήμη που τα ξαναζωντανεύει μέσω των γραπτών κειμένων ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. POLY OMORFO..TRYFERO....ME SYGLINHSE.....SYGXARHTHRIA...

    MAIRI SOUKOULI..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γλυκό, τρυφερό και ανθρώπινο! Με άγγιξε πολύ! Μπράβο σου Ζήνα, σ' ευχαριστούμε που το μοιράστηκες μαζί μας!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. τι καλός άνθρωπος ο κος Χρύσανθος!! ο... Χρύσανθός σας!!! Ήσασταν πολύ τυχεροί... Αυτοί οι άνθρωποι είναι Λαμπάδες!!! Μας φωτίζουν!!!

    Θαυμάσιο κείμενο καλή μου συγγραφέας!!! νάσαι καλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μαίρη μου σ΄ευχαριστω και συ ξέρεις για το Ανθρωπο που αναφέρω ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Χαρα μου ενα ελαχιστο ευχαριστω σε ανθρωπους που φωτισαν το πνευμα μας . Ολοι έχουμε καποιον δάσκαλο που οδηγησε τα βηματά μας .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ναι Παρασκευή μου ....πολυ τυχεροί ολοι εμείς που ημασταν " παιδια του " οπως μας αποκαλούσε .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μας θυμισες ομορφες στιγμές μιας αλλης εποχής που ήσουν τυχερή που την έζησες ... με αυτά τα κείμενα μαθαίνουμε και εμεις οι νεώτεροι. ΚΑΤΙΑΝΝΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή