Αρχειοθήκη ιστολογίου

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΤΟΥ ΠΡΩΙΟΥ

Θάλασσες  του πρωιου 











  Εκείνο το ίδιο ξημέρωμα βρήκε 
την Δώρα με τον γιο της σε
ένα ερημικό ταβερνάκι σε 
κάποια παραλία. Καθισμένοι σε δυο
καρέκλες που είχαν ξεμείνει εκεί κι ανάμεσά τους ένα 
ετοιμόρροπο
τραπεζάκι νοτισμένο από την πρωινή 
δροσιά.
Κουρασμένοι και ξεχασμένοι από 
όλο τον κόσμο, μόνοι τους
αλλά και μοναδικοί μέσα στο σύμπαν.
Είχαν στερέψει αποκαμωμένοι, από όλες τις απορίες και
 από όλες
τις απαντήσεις που γύρευαν.
    Είχε έρθει η ώρα να βγει από την λήθη ο κρυφός
 πρωταγωνιστής
αυτής της θλιβερής ιστορίας. Της δικιάς τους ιστορίας !
Το πρώτο φως του ηλίου έπαιζε με την διάφανη αχλή
της θάλασσας, σχηματίζοντας διάφορα σχήματα και φιγούρες στα
κουρασμένα απ’ την αΰπνία μάτια τους.
Ένα αχνό συννεφάκι , σαν ανδρική φιγούρα χάθηκε στο βάθος 
του ορίζοντα.
-  Τι είδες και συ αυτό ;       
 - Ναι αλλά μην δίνεις σημασία , η φαντασία μας φταίει.
- Ίσως ! Μα νομίζω ότι δεν είναι μόνο η φαντασία μας.
 Είναι τα μάτια
της ψυχής μας που τον δημιούργησαν. Όλη νύχτα γι αυτόν 
μιλάγαμε.
- Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να δικαιωθεί κι αυτός !
- Πως άντεξες να κρατάς αυτό το μυστικό; Το αγάπησες τον
 Στέλιο μαμά;
Αυτός  ήταν ο μεγάλος σου έρωτας ;
-Ήταν μόνο λύση ανάγκης και μια παρηγοριά ναι μένα. Αυτός 
όμως
μ΄ αγάπησε πολύ και μου χάρισε εσένα , αγόρι μου, Κρίμα που 
χάθηκε
τόσο άδικα. Αλλά και πάλι με τον θάνατό του , μου χάρισε την
ελευθερία μου… σσς το ακούς αυτό;  Μια παράξενη μελωδία
ή μόνο τα δικά μου αυτιά την ακούνε;
- Νοιώθω κάτι παράξενο, κάτι εξωπραγματικό ! Τι είναι;
- Του άρεσε να μου απαγγέλλει ποίηση . Τα έλεγε με τον δικό του
αστείο τρόπο για να με κάνει να γελάω. Πίσω από τον άξεστο
χαρακτήρα του έκρυβε ένα ρομαντικό ποιητή. Ίσως κι αυτό ήταν
που μ΄ έκανε να τον δεχτώ και να του δώσω , έστω αυτά τα λίγα
ψίχουλα αγάπης. Κι ας μη σιγουρεύτηκε ποτέ ότι του έδωσα
 κι ένα παιδί.
      Η παράξενη μελωδία έγινε πιο έντονη, ίσως να ερχόταν
 από κάποιο
σπίτι εκεί κοντά.  Ήταν ένα μελοποιημένο ποίημα του 
Καβάφη, που
εκείνα που του άρεσαν να απαγγέλλει στην αγαπημένη του , 
για να ακούει
το γέλιο της.
Το γέλιο της το σπάνιο, το ακριβό , το πολύτιμο.


Ζηνοβία Μαρνέζη 

Υ.Σ  ένα απόσπασμα απο το βιβλίο μου
 Αναίσθητοι και Ονειροπόλοι
αφιερωμένο  στο ΕΤΟΣ  ΚΑΒΑΦΗ  και
 στην μνήμη ενός  εξαίτερου
δασκάλου μου που μου έμαθε 
να αγαπώ την ποίηση . 









                                                                                                

8 σχόλια:

  1. θα χαρω να τα λέμε κι εδώ.. καλώς σε βρήκα...και πάλι!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Λαμπρινή μου καλημέρα, συγχαρητηρια και για τις ωραιες σου αναρτήσεις στα δικά θαυμάσια μπλογκ .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. καλώς ήλθες στο μπλογκ μου!!!! νάσαι καλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σμαραγδένια μου ευχαριστώ πολύ !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή