H ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Η μηχανή του χρόνου

Η δασκάλα η κυρία Θεοφανία ήταν ένας ζωντανός θρύλος στην επαρχιακή πόλη που είχε πάει,   πριν από πολλά πολλά χρόνια  πρωτοδιοριζόμενη  κοπελίτσα  με όρεξη και αφοσίωση στην δουλειά της. Έμεινε εκεί και δεν μετακινήθηκε ποτέ να πάει σε άλλο σχολείο. Είχε τέτοιο ζήλο για την δουλειά της που είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος των μικρών μαθητών της.  Θέλανε δεν θέλανε θα μάθαιναν γράμματα μαζί της ακόμα και με το ζόρι.  Πολλά παιδιά είχαν εφιάλτες και έβρεχαν την νύχτα το στρώμα τους , έτρεμαν από τρόμο μπροστά της όταν τα σήκωνε για μάθημα, τραύλιζαν και έχαναν τα λόγια τους. Εκείνη όμως είχε την εντύπωση που επιτελούσε θείο έργο και η ράβδος έπιπτε με δύναμη πάνω στις τρυφερές παλάμες τους με το παραμικρό παράπτωμα.

« Εγώ αφιέρωσα όλη μου τη ζωή για να μάθω τα παιδιά σας γράμματα. Δεν έκανα δική μου οικογένεια γιατί δεν ήθελα να αποσπάται το μυαλό μου από το ιερό αυτό λειτούργημα.»

 Αυτά έλεγε συνέχεια στους γονείς που τολμούσαν να παραπονεθούν για  την σκληρή και αυστηρή αντιμετώπιση των παιδιών τους.  Και τα παιδάκια άκουγαν το όνομα Θεοφανία και τα έπιανε τρέμουλο και απελπισία.

 Οι πρώτοι μαθητές της μεγάλωσαν κι έκαναν δικά τους παιδιά που τα ανέλαβε κι αυτά με τον ίδιο ζήλο. Δεν μπορούσαν να απαλλαγούν απ’ αυτήν με τίποτα. Και περίμεναν  με υπομονή να πάρει την σύνταξή  της και να αποσυρθεί επιτέλους.

Ο Σπύρος όμως δεν είχε αυτή την υπομονή. Είχε υποφέρει στα χέρια της σαν παιδί και τώρα ήρθε η σειρά του γιου του να πάει σχολείο. Πρωτάκι τρυφερό και ευαίσθητο δεν έπαιρνε από μάλωμα.

Έγινε πυρ και μανία όταν έμαθε πως η κ. Θεοφανία θα αναλάμβανε την πρώτη τάξη και θα τα πήγαινε μέχρι την Έκτη Δημοτικού. Έτσι το συνήθιζε, και τα άτυχα πρωτάκια που θα έπεφταν στα χέρια της θα την είχαν 6 χρόνια σερί.

« Όχι δεν το πιστεύω πως ο γιος μου είναι τόσο άτυχος και του έλαχε αυτό! Φέτος είναι η σειρά της να αναλάβει πάλι τα πρωτάκια , όπως κι εγώ τότε που ήμουν μικρός και δεινοπάθησα να τελειώσω το δημοτικό. Όχι δεν γίνεται …θα ζητήσω μεταγραφή να πάει σε άλλο σχολείο κι ας είναι μια ώρα δρόμος μακριά. Θα τον πηγαίνω εγώ κάθε πρωί κι ας αργώ στην δουλειά μου.»

Πήγε στον διευθυντή και του ζήτησε να δώσει τα χαρτιά του παιδιού του να πάει σε άλλο σχολείο.

« Δεν γίνεται αυτό αγαπητέ μου, δεν υπάρχει σοβαρός λόγος να φύγει το παιδί από εδώ. Με ποιο δικαιολογητικό να του δώσω μεταγραφή;»

Κουβέντα στην κουβέντα αρπάχτηκαν ο Σπύρος με τον διευθυντή, οι φωνές τους ακούγονταν σ΄όλο το σχολείο μέχρι έξω το προαύλιο.

« Δεν ήθελα να σου εξηγήσω το λόγο αλλά αφού δεν με εννοείς θα στον πω. Δεν θέλω το παιδί μου να έχει δασκάλα την κ. Θεοφανία.»

Κι άρχισε να μιλάει με σκληρά λόγια για την δασκάλα που έτυχε εκείνη τη στιγμή να βρίσκεται στο διπλανό γραφείο και να ακούσει όλα εκείνα τα παράπονα και τις κατηγορίες από τον παλιό της μαθητή.

Ταράχτηκε,  ζαλίστηκε, έχασε την γη κάτω απ’ τα πόδια της. Ώστε αυτή τη γνώμη είχαν οι παλιοί μαθητές της ? Κι αυτή που νόμιζε πως την αγαπούσαν. Κάθε φορά που την έβλεπαν στο δρόμο έτρεχαν να την χαιρετήσουν με σεβασμό και αγάπη.

«Εμένα που θυσιάστηκα για τους μαθητές μου;»

Την έπιασε μια σκοτοδίνη και έπεσε κάτω χάνοντας τις αισθήσεις της.  Μια μαύρη τρύπα την κατάπιε σαν δίνη και έχασε τον κόσμο γύρω της.

Όταν συνήλθε ένιωσε ότι βρισκόταν σε άλλο άγνωστο κόσμο. Είχε μεταφερθεί σε μια άλλη διάσταση του σύμπαντος. Μ’ ένα περίεργο και μαγικό τρόπο είχε γυρίσει πίσω στο χρόνο. Σε μια σημαντική στιγμή της ζωής της. Τότε που έπρεπε να διαλέξει ποιο δρόμο να ακολουθήσει. Το δίλημμα που την βασάνιζε να αποφασίσει αν θα άφηνε τα όνειρά της απραγματοποίητα και θα έδενε την πορεία της με τον άνδρα που αγαπούσε και θα παντρευόταν.  Διάλεξε να μείνει μια στρυφνή και αυστηρή γεροντοκόρη δασκάλα, να αφιερώσει τον εαυτό της στα ξένα παιδιά και να μην αποκτήσει δικά της.

« Αν ακολουθούσα τον άλλο δρόμο τώρα πως θα ήταν η ζωή μου;» αναρωτήθηκε.

 Της ψιθύρισε μια φωνή. « Το σύμπαν σου δίνει άλλη μια ευκαιρία να μάθεις, εδώ σ΄αυτό το σταυροδρόμι που βρισκόσουν νέα κοπέλα και έπρεπε να αποφασίζεις. Πάρε τώρα τον δρόμο που περιφρόνησες και ακολούθα τον.» 

«Όχι δεν θέλω να τον ακολουθήσω. Ξέρω την κατάληξη του. Τον αγαπούσα τον Χρήστο κι εκείνος μ΄αγαπούσε αλλά ήθελε να πνίξει τις δικές μου επιθυμίες, τα όνειρά μου, τα σχέδια που έκανα για το μέλλον μου.  Με ήθελε μια άβουλη γυναικούλα να τον φροντίζω και να του μεγαλώνω τα παιδιά. Ένιωθα πως ο ερωτάς μας δεν ήταν αρκετός και κάποτε θα τελείωνε αφήνοντάς με ανικανοποίητη και  με πικρή γεύση στην καρδιά μου. Έκανα πολλά λάθη,  αλλά όμως τα έκανα με καθαρή και αγνή πρόθεση. Αφοσιώθηκα σ΄ένα σκοπό και έδωσα τα πάντα σ΄αυτά τα παιδάκια που τα βλέπω τώρα άξιους ανθρώπους και τα καμαρώνω. Αυτά είναι η οικογένεια μου, αυτά τα παιδιά που δεν τα γέννησα εγώ αλλά η ψυχή μου. Δεν μου χρειάζεται καμιά μηχανή του χρόνου για να διορθώσω την πορεία της ζωής μου. Δεν θα την άλλαζα με τίποτα.»  

Συνήλθε και σηκώθηκε από την λιποθυμία. Μπήκε μέσα στο γραφείο του διευθυντή που ακόμα λογομαχούσε με τον εξαγριωμένο παλιό μαθητή της.

« Πόσο χαίρομαι που σε ξαναβλέπω Σπύρο μου.» του είπε χαμογελαστή. Σε θυμάμαι ήσουν ο πιο καλός μαθητής μου. Έμαθα πως σπούδασες κι είσαι ένας πολύ καλός αρχιτέκτονας. Μπράβο σου συγχαρητήρια. Θυμάμαι επίσης πως το πρώτο καιρό δεν τα έπαιρνες και πολύ τα γράμματα. Με κούρασες λίγο αλλά μετά έγινες ο πρώτος και ο αριστούχος της τάξης σου. Μακάρι και ο γιος σου να έχει αυτή την  πρόοδο σαν και σένα. Αν πετύχει μια καλή δασκάλα σίγουρα θα την έχει…

Ο Σπύρος ντράπηκε και χαμήλωσε τα μάτια. « Μάλιστα κ. Θεοφανία με  μια δασκάλα σαν και σας σίγουρα θα προκόψει.»

«Εγώ δεν θα είμαι πια εδώ παιδί μου, ζήτησα μετάθεση και θα πάω σε άλλη πόλη.  Τόσα χρόνια δεν έφυγα ποτέ από δω. Σε λίγο θα πάρω και την σύνταξη μου και θα πάω σπίτι μου.  Καιρός είναι να γνωρίσω κι άλλο τόπο, να πάρω κι άλλες εντυπώσεις.  Εδώ ήρθα νέα κοπέλα, εδώ μεγάλωσα….παραμεγάλωσα θα έλεγα.  Και μαζί με μένα μεγαλώσατε κι εσείς και κάνατε παιδιά. Άλλα χρόνια τότε, τώρα τα παιδιά θέλουν άλλη μεταχείριση. Είναι καλομαθημένα και δεν σηκώνουν μάλωμα.

« Συγνώμη κ. Θεοφανία δεν ήθελα να σας πικράνω. Ξέρω πως σε σας οφείλω τα πρώτα μου γράμματα, τις γερές βάσεις που μου δώσατε να προοδεύσω, αλλά ο γιος μου είναι πολύ ευαίσθητος και τον έχω μεγάλη έννοια… όμως θέλω να ξέρετε πως δεν περάσατε απαρατήρητη από τις ζωές όλων των μαθητών σας. Ακόμα κι αν λέμε  για την αυστηρή και σκληρή συμπεριφορά σας  ένα χαμόγελο νοσταλγίας συνοδεύει τα λόγια μας. Ένα χαμόγελο που κρύβει άδολη αγάπη και σεβασμό.»

Έσκυψε και της φίλησε το χέρι… αυτό το χέρι που έπεφτε με έννοια και σαν χάδι στο κεφάλι του σε κάθε λάθος περισπωμένη, οξεία, ψιλή και δασεία.

Πόσο τις μισούσε τις περισπωμένες …. Ευτυχώς  ο γιος του δεν θα τις υποστεί γιατί καθιερώθηκε το μονοτονικό…

Και πέρασαν τα χρόνια και ο Σπύρος έγινε παππούς και ήρθε η σειρά του εγγονού του να πάει σχολείο. Ο εγγονός του είναι πανέξυπνος, ξέρει να χειρίζεται τους υπολογιστές και τάμπλετ. Ανήκει στην γενιά των γκρίκλις. Όλα τα φωνήεντα ισοπεδωμένα και τα ελληνικά γράμματα  ούτε καν τα γνωρίζει.  Άραγε θα βρεθεί ένας δάσκαλος να του εμφυσήσει την αγάπη για την Ελληνική γλώσσα;

Ο Σπύρος λυπάται,  θυμάται την δασκάλα του και μελαγχολεί.  Μια δασκάλα που σημάδεψε την μαθητική τους ζωή όχι μόνο με αυστηρότητα αλλά και με αυταπάρνηση. Θυμήθηκε με τι μεράκι τους μάθαινε  να τραγουδάνε και να παίζουν θεατρικά σκετσάκια στις σχολικές γιορτές, να χορεύουν παραδοσιακούς χορούς,    να κάνουν χειροτεχνίες και ζωγραφικές, να στολίζουν την αίθουσα με τα δικά τους δημιουργήματα και να καλλιεργούν το ταλέντο τους.

Μια εποχή αξέχαστη ήταν η κ. Θεοφανία που έφυγε πλήρης ημερών. Στο τελευταίο της ταξίδι την συνόδεψαν όλοι οι παλιοί μαθητές της σαν να πήγαιναν σε μια σχολική εκδρομή.   

Υ.Σ. Αφιερωμένο στους δασκάλους μου και ειδικά στην μνήμη της κ. Βαρβάρας  που μου έδωσε την ιδέα να σκεφτώ την δική μου Μηχανή του Χρόνου. Ναι αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω θα ήθελα να ξεκινήσω και πάλι από την πρώτη Δημοτικού.    

Ζηνοβία Μαρνέζη

26-1-2015