ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ ΠΙΓΚΟ

Τα χριστούγεννα του Πίγκο

Αυτή η όμορφη χώρα ήταν η Ελλάδα . Με τον καπετάν Νικόλα και το Τζώνυ το γλάρο , γυρίσαμε όλα τα νησιά και τις πανέμορφες  ακρογαλιές . Η ζέστη με πείραζε  πολύ , αλλά ήμουν τόσο χαρούμενος με αυτά που έβλεπα και έτσι έκανα υπομονή , να έρθει ο χειμώνας.  Τα πρώτα κρύα ήρθαν και η θάλασσα φουρτουνιασμένη και θυμωμένη μας έκανε να βγούμε στη στεριά .  «Τώρα χειμώνιασε , και εμείς θα κάτσουμε σπίτι Πίγκο .  Θα σε πάω στην μικρή μου εγγονούλα  να γίνετε φίλοι .  Πολύ θα χαρεί  μαζί σου , θα σε αγαπήσει και θα κάνετε συντροφιά.»  Η μικρή Αναστασία , χάρηκε τόσο πολύ μαζί μου,   ήμουν ο καλύτερός της  φίλος.  Παίζαμε  όλη μέρα  στη  αυλή και τα βραδάκια καθόμασταν αγκαλίτσα  να ζεσταθούμε και ο παππούς  ο καπεταν Νικόλας μας έλεγε  ιστορίες  και παραμύθια .  Η μικρή μου φιλενάδα ήταν τόσο μόνη  στο σπίτι , μέχρι που ήρθα εγώ και βρήκε παρέα  .Ο μπαμπάς  της δούλευε  συνέχεια, αλλά τα χρήματα ήταν λίγα και ερχόταν μια κακιά κυρία που την έλεγαν Εφορία και του τα έπαιρνε μέσα από τη τσέπη και τα υπόλοιπα μια άλλη κακιά κυρία που την έλεγαν ΔΕΗ και τον άφηνε άφραγκο.  Η μαμά της δούλευε κι αυτή για να πληρώνει  άλλους κακούς που έρχονταν και της γύρευαν τα λεφτά  και κάποιοι άλλοι της έλεγαν «  μη μιλάς γιατί θα χάσεις τη δουλειά σου και δεν θα έχεις να μας πληρώνεις»  Η μικρή μου Αναστασία  επιθυμούσε τόσο πολύ ένα αδελφάκι αλλά  η κυρία Εφορία  που μόνο ευφορία δεν ήταν ,  το απαγόρευσε  αυστηρώς . Κάθε παιδάκι που θα γεννιόταν οι γονείς του θα πλήρωναν παραπάνω γιατί θα τους θεωρούσαν πολύ πλούσιους που τόλμησαν να κάνουν παιδιά . Ήδη οι γονείς της πλήρωναν για το ένα και μοναδικό παιδάκι τους την Αναστασία , δεν μπορούσαν να κάνουν άλλο λοιπόν .  Ο σοφός καπεταν Νικόλας έλεγε « σάμπως δεν έχουν δίκιο ;  Οι γονείς που έχουν παιδιά είναι πλούσιοι , όχι από λεφτά αλλά από αγάπη και ευτυχία.  Αυτό πληρώνουν ….την αγάπη και την ευτυχία.» Όσο όμως χειμώνιαζε και πιο πολύ τόσο τα πράγματα δυσκόλευαν στο σπίτι . Θέρμανση δεν υπήρχε και το φαγητό συνέχεια λιγόστευε.  Πλησίαζαν οι γιορτές , ο κόσμος θα γιόρταζε τα Χριστούγεννα .  Η Αναστασία μου έλεγε τα μυστικά της και τις επιθυμίες της . Ήθελε κι αυτή ένα δώρο να της φέρει ο Άγιος Βασίλης , αλλά δεν αποφάσιζε τι ακριβώς ήθελε .  Η μαμά της ένα πρωί που βγήκε να πάει στη δουλειά της υποσχέθηκε πως θα της αγοράσει ζεστό παλτουδάκι και καινούργια παπούτσια , όμως γύρισε πολύ στεναχωρημένη και με άδεια χέρια . Την είχαν απολύσει από την δουλειά της και έμεινε κι αυτή άνεργη όπως πολύς κόσμος . Γιατί  σ’ αυτή την όμορφη χώρα ο κόσμος να είναι τόσο λυπημένος ;  Γιατί  η μικρή μου φίλη να μη μπορεί να αποφασίσει ποια θα ήταν η ευχή της στον Άγιο Βασίλη ;  Ήθελε τόσα πολλά αλλά μόνο μία επιθυμία της θα γινόταν . Και να όμως που οι άνθρωποι δεν χάνουν την καλοσύνη και την αλληλεγγύη τους .  Σκέφτηκαν να δώσουν ο ένας στον άλλον πράγματα που είχαν και δεν τα χρειάζονταν και να ανταλλάξουν τα αγαθά τους .  Άλλος ρούχα , άλλος τρόφιμα ή αντικείμενα που σε κάποιους θα ήταν χρήσιμα.  Έκαναν και μια μεγάλη γιορτή στην πλατεία και όλα τα παιδάκια με τους γονείς τους χάρηκαν και διασκέδασαν . Όχι  δεν ταιριάζει σ’ αυτή τη χώρα η θλίψη …. Είναι τόσο γελαστοί και κεφάτοι άνθρωποι που ακόμα και στην πιο δύσκολη κρίση δεν χάνουν το χαμόγελό τους και την αισιοδοξία τους.  Εγώ όμως είχα αρχίσει να νοσταλγώ την πατρίδα μου και τους δικούς μου …άραγε η Νινόν θα με θυμόταν ακόμη ή θα είχε βρει άλλο φίλο ;  Καθρεφτίστηκα  στα νερά της βροχής και δεν με αναγνώρισα . Πόσο είχα αλλάξει ! Μεγάλωσα !  Ξεκίνησα  για ένα σκοπό το ταξίδι μου  αλλά ξεχάστηκα και παρασύρθηκα απ’ τη περιπέτεια .  Γνώρισα σχεδόν ολο τον κόσμο και είδα πολλά και θαύμασα .  Πεθύμησα το χιόνι και τους παγετώνες ….κι εδώ που ήμουν δεν χιόνιζε  σχεδόν ποτέ ….  Η μικρή μου φίλη με ένιωσε και με κατάλαβε .  «Πίγκο εδώ δεν χιονίζει συχνά, το ξέρω πως σου λείπει . Και τα σπιτικά  αυτό το χειμώνα δεν έχουν θέρμανση …είναι πολύ ακριβή για να ζεσταθούνε οι ηλικιωμένοι και τα παιδάκια …όμως  το βρήκα  θα κάνω μια ευχή, θα είναι το δώρο που θέλω να μου φέρει ο Αγιος Βασίλης για σένα, φίλε μου καλέ.»   Έτσι  εκείνη την νύχτα των Χριστουγέννων  χιόνισε.  Ένα λευκό χιόνι σκέπασε  τις αυλές και τους δρόμους . Ένα χιόνι όμως  ζεστό σαν κουβερτούλα.  Η ευχή της Αναστασίας είχε εκπληρωθεί .  Μα η ζεστή και γεμάτη αγάπη καρδούλα της , ζέστανε όλο το σύμπαν . Βγήκαν όλα τα παιδάκια στους δρόμους και στις πλατείες να παίξουν χιονοπόλεμο και να φτιάξουν χιονάθρωπο . Μια Άγια νύχτα γεμάτη θαύματα !!! Ήξερα πια ότι η φίλη μου είχε βρει μια μεγάλη παρέα και δεν θα ένιωθε πια μόνη . Η ζεστασιά της ψυχής της θα της έδινε πάντα αυτό που ζητούσε . Ήταν καιρός κι εγώ να φύγω. «Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ Πίγκο»   ήταν τα λόγια της καθώς με αποχαιρετούσε .  Ο Τζώνυ ο γλάρος   με βοήθησε να μπω σ΄ένα μεγάλο καράβι που θα ταξίδευε στον ωκεανό . Συνάντησα πάλι τη Τζέλα τη χελώνα κι αυτή με πήγε στο Ντέλφι το δελφίνι ….και πέρα μακριά φάνηκε ο Φάλκον . «Γυρίζεις  στον τόπο σου φιλαράκο ;  Μεγάλωσες κι έγινες σοφός από εμπειρίες . Αυτό το ταξίδι σε δίδαξε πολλά.»Εγώ όμως αγωνιούσα αν θα με θυμηθούν οι δικοί μου και η Νινόν.  Θα είχε μεγαλώσει κι αυτή και φοβόμουν πως δεν θα την αναγνώριζα …  Τους είδα όλους από μακριά πάνω στα γαλαζωπά παγόβουνα.   Οι πιγκουινίτσες όλες μαζί χόρευαν και τραγουδούσαν .  Ήσαν όλες ίδιες μεταξύ τους …πως θα ξεχώριζα την Νινόν ;  Και τότε άκουσα το δικό της τραγούδι ….αυτό που έλεγε για μένα . Ήταν θλιμμένο και νοσταλγικό … μου έλεγε πόσο της είχα λείψει… ΝΙΝΟΝ  φώναξα  δυνατά . ΓΥΡΙΣΑ !!!    

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ  ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΟΥ

Ζηνοβία Μαρνέζη

25-12-2012