ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

Το ταξίδι στην Πόλη  

Το ταξίδι των ονείρων μου, ένα απ’ αυτά που ευχόμουν να πραγματοποιήσω κάποτε.   Όλοι έχουμε βαθιά κρυμμένο μέσα μας το πόνο της απωλείας, ακόμη κι αυτοί που δεν έχουν καταγωγή από τη Πόλη ή την Μικρά Ασία.   Κι αυτό  είναι καλό! Καλό είναι ο πόνος;

Ναι γιατί αυτός ο πόνος μας κρατάει ζωντανούς, μας εξυψώνει τη ψυχή, μας κάνει να θυμόμαστε και να μεταδίδουμε  στις επόμενες γενιές την γλυκόπικρη γεύση και την νοσταλγία μια άλλης εποχής.

Οι καιροί αλλάζουν και όλα ισοπεδώνονται στο βωμό της κερδοσκοπίας και του συμφέροντος.  Όμως   εγώ ήθελα να βρω την ατμόσφαιρα μια εποχής που την γνωρίζω μόνο μέσα απ’ τα παλιά βιβλία, απ’ την ιστορία που διδάχτηκα στο σχολείο, από αφηγήσεις των ανθρώπων που την έζησαν και μας την μετέφεραν  σε μας.   Να βρω τις γωνιές που περπάτησαν οι Ρωμιοί,  να ακούσω τις μουσικές τους, να αφουγκραστώ τους κτύπους της καρδιάς τους, να ανακαλύψω κάτι που είναι ακόμη ζωντανό και κρατάει στο πέρασμα του χρόνου το δροσερό αεράκι, την μυρωδιά και την φωνή  άλλων καιρών.

Αυτό θέλω να κρατήσω ζωντανό, να το μεταφέρω στα παιδιά και στα εγγόνια μου,  όπως μου το μετέδωσαν και μένα οι παππούδες και οι γιαγιάδες μου. 

Αν το βρήκα ;  Όχι , δεν το βρήκα … με την κοινή λογική και την ρηχή πραγματικότητα δεν το βρήκα. 

Όμως άφησα την καρδιά μου να δει … αυτά που ήσαν ισοπεδωμένα και κρυμμένα, χαμένα για πάντα . 

Μια απέραντη μεγαλόπολη, πολύβουη, με το συνωστισμό της, με τα πελώρια άψυχα κτίρια της, τα αυτοκίνητα  και τους ανθρώπους της .  Η γεωγραφική θέση της Πόλης, το χαμένο μεγαλείο της, τα μνημεία της και η αρχοντιά της  την έχουν κάνει να στέκει εκεί αιώνια,  να δείχνει τις πληγές της και να καμαρώνει γιατί κάποτε ήταν το κέντρο του κόσμου. 

Εγώ έψαχνα να βρω την Πόλη της Λωξάντρας, την Πόλη που  ονειρευόμουν, τη Πόλη του θρύλου των Βυζαντινών αυτοκρατόρων και των Ρωμιών που της έδωσαν την αίγλη και την μυθική υπόσταση μιας άλλης εποχής. Δυστυχώς αυτή δεν υπάρχει πλέον …

Μόνο στην καρδιά μας υπάρχει … ας την κρατήσουμε λοιπόν εκεί ζωντανή και αθάνατη . 

Η Πόλη κοιμάται στα πορφυρά της όνειρα

Και τα σοκάκια ξαγρυπνούν ξαρμάτωτα

Βυσσοδομούν οι βάρβαροι

Στις αμπάρες της οικουμένης

Και σκουντουφλούν οι καλόγεροι στο κομποσκοίνι τους

 3-10-2010

Ζηνοβία Μαρνέζη