Αρχειοθήκη ιστολογίου

Κυριακή 11 Αυγούστου 2013

ΠΑΡΑΚΜΗ

   ΠΑΡΑΚΜΗ
   Θα έρθει μια μέρα που θα είναι όπως όλες οι άλλες.
Που θα είναι  τα  πάντα, καθημερινά και αφόρητα βαρετά
   όπως τα έχεις συνηθίσει και τα  ξέρεις.
   Δεν θα χαλάει τίποτα την καλοκουρδισμένη σου ζωή.
                     Ο σύζυγος θα σηκωθεί με νεύρα, θα γκρινιάξει
                     στην   αλλοδαπή κοπελίτσα που σας υπηρετεί,
                     πως  ο καφές του ποτέ δεν έχει τη σωστή θερμοκρασία,  
                     είτε είναι πολύ καυτός είτε έχει κρυώσει πλέον. 
                    Θα έχει περάσει ατέλειωτη ώρα στην τουαλέτα βρίζοντας
                     για τα πιο απλά πράγματα και  όλα θα  τον ενοχλούν .
                     Η αλλοδαπή κοπελίτσα θα στέκεται σούζα προς σε
                     κάθε ιδιοτροπία σας και από μέσα της θα σας
                     σιχτιρίζει  για την άδικη μοίρα της που την έριξε στα
                     χέρια  σας.   Κι αφού επιτέλους θα έχει
                     αποφασίσει, σακάκι, παντελόνι,  πουκάμισο
                     και  γραβάτα  … α….και ποια παπούτσια
                    θέλει,  αλλάζοντας χίλιες γνώμες για να παιδέψει την
                    αλλοδαπή κοπελίτσα ( που ανάθεμα την μοίρα της )
                   θα είναι έτοιμος να φύγει για τη εταιρεία  του.
                    Ρίχνοντας και μια βλαστήμια μέσα από τα δόντια του.
                  « Τσάμπα το  φαΐ που τρως  μωρή……  γαμω τον …»
                   Εσένα δεν θα σου ρίξει ούτε μια ματιά , έτσι κι αλλιώς
                    έχει   από καιρό πάψει να σε βλέπει και να σε ακούει .
                  ( σκασίλα σου και τι σε νοιαζει ;  η χρυσή του βιζα να
                    είναι   καλά)
                   Θα κτυπήσει με δύναμη την πόρτα και θα μπει
                   στο πανάκριβο αμάξι του, το καμάρι του, το τελευταίο του
                   απόκτημα  που κραυγάζει την  αλαζονεία  του ακριβού
                   προαστίου που μένετε  στην πολυτελή μεζονέτα σας. 
                   Πώς φαίνεται ο πετυχημένος   άνδρας !! Ακόμα ένα στοιχείο
                  της   οικονομικής του  επιτυχίας και ευμάρειας .
                   Εσύ θα είσαι για ακόμη ένα πρωί, ανέκφραστη και
βαριεστημένη … ουφ επιτέλους έφυγε,  θα πεις και θα
                  συνεχίσεις το σκέτο εσπρέσσο και θα ανάψεις το
                  σλιμ τσιγάρο σου .
Είναι η ώρα που θα σηκωθούν τα καμάρια σου .
                     Η αλλοδαπή θα τρέχει να τους ετοιμάσει ένα
                     πλούσιο πρωινό που θα μείνει ανέγγιχτο πάνω στο
                     τραπέζι…και θα προσπαθεί να τα βάλει σε μια τάξη
                      να  μην  αργοπορήσουν για το σχολείο τους .
                 Ουφ πότε θα φύγουν κι αυτά να ηρεμήσει λίγο το κεφάλι σου.
                   Από χθες είσαι όλο νεύρα, που τα πνίγεις για να
                    μην σε  καταλάβουν. Πάλι νερά σου έκανε ο λεγάμενος,
                  τι θέλει κι αυτός και όλο γκρινιάζει;  Όλα του τα έχεις
                  στο χέρι.  Σπορ αμάξι , διαμέρισμα σε ακριβή περιοχή που
                 το  διακόσμησες  εσύ η ίδια με το ιδιαίτερο και
                   εκλεπτυσμένο γούστο σου.  Το κομψό του ντύσιμο με
                   στυλ και  φιρμάτα ρούχα,  ακριβά δώρα και
                    γενναίο   χαρτζηλίκι για  έχει τον
                    αέρα του ο τύπος . Ωραίος ο τύπος … ο άνδρας που
                   ξέρει  να χαρίζει τον ουρανό με τα άστρα σε μια
                    γυναίκα σαν  και σένα που τα έχεις όλα, αλλά δεν έχεις
                   την προσοχή του συζύγου σου .  Ναι… τι θέλει και δεν σου
                  κάνει τα  χατήρια τώρα τελευταία ;  Άρχισε να
                  έχει αντιρρήσεις και  να προβάλει δικές του προτεραιότητες;  
                  Γιατί ;
                   Όχι δεν ζηλεύεις, αφού τον έχεις αγοράσει για να υπηρετεί
                    μόνο  εσένα . Που θα βρει καλύτερη εργοδότρια .
                     Εκείνο το πρωί θα είναι σαν όλα τα άλλα .
Καλοκουρντισμένο ρολόι, όλα στα θέση τους με την
                      τάξη και το πρόγραμμα που εσύ ορίζεις .   
                    Θα σηκωθείς να κοιτάξεις από το παράθυρο τα
                    παιδιά που φεύγουν με το σχολικό …… καλέ ….
                   Τα παιδιά σου είναι  αυτά ;
                   Πότε ψήλωσαν τόσο και δεν το κατάλαβες ;
                   Ο μεγάλος έγινε κοτζάμ παλικαράκι, είναι στην εφηβεία,
                    τον άκουγες χθες που μιλούσε στο κινητό του με τους
                    φίλους του   και δεν αναγνώρισες την φωνή του .
                     Σαν βραχνοκόκορας μίλαγε , αλλάζει η φωνή του,
                     γίνεται ανδρική,  ήδη έχει βγάλει το πρώτο χνουδάκι
                    στο  πρόσωπό  και συ   δεν έχεις δει τίποτα …..
                     δεν ξέρεις καν τι  σκέφτεται  και τι θέλει ,
                   χαμένος μπροστά σ’ ένα κομπιούτερ
                  Δεν σε κοιτάει ποτέ στα μάτια και όταν καμιά φορά σου
                   μιλήσει  ακούς ένα μουγκρητό.
            Κι ο μικρός  … πότε πήρε κι αυτός τόσο μπόι , ακολουθεί
                 τον μεγάλο αδελφό του κατά πόδας .
                    Αντιγράφει την κίνησή του , την συμπεριφορά του ,
                    όλα τα σουσούμια του  . Για κοίτα εκεί ο μικρός !!!
                    Έχει ακόμη βέβαια το αγαθοβιόλικο υφος του παιδιού που
                 τρώει την ώρα  στα  ηλεκτρονικά παιχνίδια …αλλά κάτι έχει
                   αλλάξει και σ αυτόν .
               Πρώτη φορά κοιτάς τα παιδιά σου και δεν τα αναγνωρίζεις .


Έτσι  θα είναι μια μέρα  όπως οι άλλες , δεν θα προλάβεις να σταματήσεις  τη φόρα  του ανεμοστρόβιλου που θα έρθει  ξαφνικά.  Δεν θα σ΄εχει προειδοποιήσει κανένας. Κανένας  οιωνός  δεν θα σε αγγίξει  εξ απαλών ονύχων.  Ο γαλάζιος  ορίζοντας  θα σχιστεί  στη μέση σαν αυλαία μιας παράστασης  του παραλόγου.  Μαύρα πελώρια καράβια θα εισβάλουν στο λιμάνι και η λεωφόρος θα γεμίζει με μαύρα τεράστια καμιόνια και αυτοκίνητα που τρέχουν χωρίς  σταματημό, με εισβολείς  που δεν έχουν τίποτα το ανθρώπινο.
Τα  παιδιά  σου …που είναι τα παιδιά  σου;  Να ο μικρός σου απλώνει  το χέρι τρομαγμένος. Και ο μεγάλος ;
Τον παρασέρνει  ο αέρας …πιάστον πριν τον χάσεις .
Τα  έπιασες !!! τα έχεις  σφιχτά επάνω σου … εκεί εγκλωβισμένοι στην νησίδα  της άγριας  λεωφόρου δεν μπορείτε  να κάνετε  βήμα, ούτε  δεξιά, ούτε αριστερά.
Σου έμεινε  μια μικρή πνοή …έχεις τουλάχιστον τα παιδιά σου…      








Ζηνοβία  Μαρνέζη  10-8-2013




1 σχόλιο: