Αρχειοθήκη ιστολογίου

Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2013

ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΘΡΗΝΟΣ

Ο μοναχικός θρήνος

Το ζεΐμπέκικο δύσκολα χορεύεται. Δεν έχει βήματα, είναι ιερατικός χορός με εσωτερική ένταση και νόημα που ο χορευτής οφείλει να το γνωρίζει και να το σέβεται. Είναι η σωματική έκφραση της ήττας .
Η απελπισία της ζωής. Το ανεκπλήρωτο όνειρο . Είναι το “ δεν τα βγάζω πέρα” . Το κακό που βλέπω να έρχεται . Το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων.
Το Ζεΐμπέκικο δεν χορεύεται ποτέ στην ψύχρα, ή  μόνο ως κούφια επίδειξη.
Ο χορευτής πρέπει πρώτα “να γίνει” να φτιάξει κεφάλι με ποτά και όργανα. για να ανέβουν στην επιφάνεια  αυτά που τον τρώνε .
Ο αληθινός άνδρας δεν ντρέπεται να φανερώσει τον πόνο και την αδυναμία του, αγνοεί τις κοινωνικές συμβάσεις και τον ρηχό καθωσπρεπισμό .
Συμπάσχει με τον στίχο ο οποίος εκφράζει σε κάποιο βαθμό την προσωπική του περίπτωση για να επιλέξει το τραγούδι που θα χορέψει  και αυτοσχεδιάζει σε πολύ μικρό χώρο ταπεινά και με αξιοπρέπεια .
Δεν σαλτάρει ασύστολα δεξιά και αριστερά .
Βρίσκεται σε κατάνυξη !
Ο σωστός, χορεύει άπαξ,  δεν μονοπωλεί την πίστα.
Το ζεΐμπέκικο είναι σαν το Πάτερ Ημών… τα είπες όλα με τη μία.
Το ζεΐμπ. δεν σε κάνει μάγκα, πρέπει να είσαι για να το χορέψεις .
Οι τσιχλίμαγκες με το τζελ που πατάνε ομαδικά σταφύλια  στη πίστα,  εκφράζουν ακριβώς το χάος που διευθετεί η εσωτερική αυστηρότητα και το μέτρο του ζειμπέκικου .
Όταν το μνήμα χάσκει στα πόδια σου ο τόπος δεν σηκώνει άλλον . Είναι προσβολή να ενοχλήσει μια ξένη απρόσκλητη παρουσία . 
Γι αυτό και οι ανίδεοι αριστεροί διανοούμενοι, ερμήνευσαν την επιβεβλημένη ερημιά του χορού με τα δικά τους φοβικά σύνδρομα. . Αποκάλεσαν το ζεΐμπ. “ εξουσαστικό χορό” που περιέχει δήθεν μια αόρατη απειλή . Είδαν φαίνεται, κάποιον σκυλόμαγκα να το χορεύει και τρόμαξαν.   Όμως κι ένα κυριούλη αν ενοχλήσεις το βαλσάκι του θα αντιδράσει .
Το ζεΐμπ. είναι κλειστός χορός με οδύνη και εσωτερικότητα . Δεν απευθύνεται στους άλλους . Ο χορευτής δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον.
Περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του , τον οποίο τοποθετεί στο κέντρο του κόσμου .
Για πάρτη του καίγεται , για πάρτη του πονάει και δεν επιζητεί τον οίκτο κανενός .
Τα ψαλίδια , τα τινάγματα οι ισορροπίες στο ένα πόδι είναι για τα πανηγύρια .  Το πολύ να χτυπήσει το δάπεδο με το χέρι , είναι για να ανοίξει η γη να μπει .
Κι όσο χορεύει τόσο μαυρίζει . Πότε με ανοιχτά τα μπράτσα  μεταμορφώνεται σε αετό , που επίπτει κατά παντός υπευθύνου για τα πάθη του και πότε σκύβει τσακισμένος σε ικεσία προς τη μοίρα  και το Θείο . 
     
                  Διον. Χαριτόπουλος






Σημείωση δική μου .
Το κείμενο αυτό το βρήκα στο face book και μου άρεσε πολύ.Το έγραψα στο χέρι για να το μεταφέρω στο υπολογιστή μου.
Όταν εγώ έγραφα για το ζεΐμπ. του Ηλία δεν το είχα διαβάσει αυτό. Δεν είχα ιδέα τι είναι ζεΐμπ,  με την έννοια που ακριβώς προσδίδει ο Χαριτοπούλος.  Από ένστικτο και μόνο καθοδηγήθηκα για να βγάλω τον πραγματικό χαρακτήρα του Ηλία. Απορώ με τον εαυτό μου, πως δημιούργησα αυτή τη σκηνή,  αυτή την εικόνα αν θες,  μέσα στο υποσυνείδητό μου.   Ο Ηλίας ήταν ένα αμφιλεγόμενο, παρεξηγημένο άτομο. Τον έφτιαξα  για να κάνει τον κακό της ιστορίας . Όμως λες και ο ίδιος ζωντάνεψε και ανέτρεψε όλα τα δεδομένα, με αυτό τον χορό εξιλεώθηκε και έβγαλε την ευαισθησία που έκρυβε με ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ.  
Γιατί τον αγάπησα στο τέλος ; Τι ήθελε να μου πει ;


Αναίσθητοι και ονειροπόλοι


-Ο Λιάκος  δεν θα ήθελε  κλάματα και στεναχώρια. Να τον  τιμήσουμε με γλέντι και τραγούδια θα ήθελε.
- Λιάκο αδελφέ μου αυτό ήταν το αγαπημένο σου ζεμπέκικο,σήκω να το χορέψεις.
Άρχισαν τα όργανα να παίζουν και η Καλλιστώ να τραγουδάει.
-Να ευφρανθεί η ψυχούλα σου  Λιάκο . 
- Καλό ταξίδι ρε φίλε !
Κι όλοι έπιναν  στην μνήμη του. Σιγά σιγά όλοι πιωμένοι και θλιμμένοι απ’ το πένθος έκαναν το στερνό γλέντι για τον φίλο τους.  Του μιλούσαν λες και ήταν εκεί και τους άκουγε, χόρεψαν τα αγαπημένα του  ζεμπέκικα .
-Δεν υπήρχε άλλος σαν αυτόν στο ζεμπέκικο, χόρευε σαν θεός κι όλοι τον χειροκροτούσαν.
Ο Πέτρος δεν είχε ξαναζήσει κάτι τέτοιο.  Ήταν λες και βρισκόταν σε άλλη διάσταση, εξωπραγματική.  Το μυαλό του είχε θολώσει απ’ το κρασί και μισομεθυσμένος κοίταξε τις φλόγες που τριζοβολούσαν στο τζάκι.   Η μουσική τον παρέσυρε  και σηκώθηκε τρικλίζοντας , τα βήματά λες και τα οδηγούσε κάποιος …άρχισε να χορεύει .
Όλοι απόμειναν να τον κοιτούν εκστατικοί με απορία και θαυμασμό , γονάτισαν μπροστά του και κτυπούσαν τις παλάμες τους στο πάτωμα. – Τέτοιο ζεμπέκικο μόνο ο Ηλίας χόρευε.
-Παναγίτσα μου,   λες και βλέπω τον Λιάκο μπροστά μου !
- Που έμαθες να χορεύεις  έτσι νεαρέ;  Μόνο Λιάκος έκανε αυτά τα τσαλιμάκια.
Ο Πέτρος βρισκόταν σε άλλη διάσταση, χόρευε δοσμένος σ’ αυτή την περίεργη μουσική σαν μαγεμένος .  Όταν  τελείωσε ξέπνοος πια  κάθησε κάτω σιωπηλος.  Δεν ήξερε τι είχε πάθει. Ποτέ στην ζωή του δεν είχε ξαναχορέψει και μάλιστα δεν είχε καν τέτοια ακούσματα. Η μουσική που προτιμούσε ήταν καθαρά αμερικάνικη .
Η Καλλιστώ σοκαρισμένη δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη.  Είχε ζήσει μια συγκλονιστική στιγμή.  Μπροστά της έβλεπε τον Ηλία  κι όχι τον Πέτρο.  Στο νου της ήρθε μια περασμένη σκηνή που μόνο εκείνη είχε ζήσει, ακριβώς με την ίδια μουσική , με το ίδιο τραγούδι 25 χρόνια πριν , την βραδιά που γεννήθηκε ο γιος του.
Μόλις ξαναβρήκε την αναπνοή της, άρχισε να μιλάει κοιτάζοντας   το κενό, λες  κι  ήταν κάτι που έβλεπε μόνο εκείνη.
-Την βραδιά που μας ειδοποίησαν πως γεννήθηκε ο γιος του Ηλία , δουλεύαμε σ’ ένα μαγαζί κοντά στην Καλαμάτα.   Είχε μέρες να πάει στο σπίτι του να δει την  ετοιμόγεννη γυναίκα του,  γιατί ήθελε να λείψει απ’ την δουλειά μετά, όταν θα είχε γεννηθεί το παιδί . Νόμιζε πως θα αργούσε ακόμη δυο βδομάδες  ο τοκετός και δεν ανησυχούσε. Έτσι θα μάζευε αρκετά χρήματα για τα έξοδα της κλινικής και για να αγοράσει στο μωρό όλα τα απαραίτητα.
 Είχε κάνει γερό κομπόδεμα,  όμως τον έπιασε πάλι ο διάολος και έχασε τα περισσότερα στην πόκα.  Είχε πολλές αδυναμίες ο καλός μου αλλά εγώ που τον αγαπούσα τις παράβλεπα όλες . 
Τέλος πάντων, εκείνη την βραδιά τον πήρε τηλέφωνο ο κυρ Θωμάς συγκινημένος  να του αναγγείλει το χαρούμενο νέο.
« Γιος ! Γιος  !  Γεννήθηκε ένας  παίδαρος  να !  Γεννήθηκε ο Πετράκης μας ξανά, ακούς βρε ρεμάλι; Τα κατάφερες έκανες το γιο. Άντε έλα στην γυναίκα σου και στο παιδί σου. Τι κάνεις εκεί πέρα;»
Ο Ηλίας ξετρελάθηκε απ΄ τη χαρά του. Κι εγώ η ίδια δεν το φανταζόμουν ότι θα έκανε έτσι. Ήταν άνδρας που δεν άφηνε να δει κανείς τις ευαισθησίες του.  Άρχισε να κερνάει όλο το μαγαζί και να ξοδεύει χωρίς μυαλό τα λίγα χρήματα που του είχαν μείνει.  Έγινε ένα γλέντι εκείνη τη νύχτα στο μαγαζί που ακόμη το θυμούνται άνθρωποι που έτυχε να είναι εκεί , ακόμη μου το λένε όταν με βλέπουν.    Το ουίσκι και οι σαμπάνιες έρρεαν σαν ποτάμι. Όλοι γίναμε στουπί απ’ το μεθύσι.  Τα πανέρια με τα λουλούδια  πετούσαν πάνω απ’ τα κεφάλια μας.  Τα πιάτα κομμάτια στα πόδια μας.
Σε μια στιγμή  η πίστα άδειασε κι ο Ηλίας μόνος του  πάνω σ΄ αυτή άρχισε να χορεύει . Οι θαμώνες τον χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό. Τέτοιο ζεμπέκικο δεν είχαν ξαναδεί.  Τα βήματά του , τα χέρια του , όλο το κορμί του , οι κινήσεις του … είχαν κάτι το άπιαστο , το ονειρικό , το θείο.  Λες και είχε μετουσιωθεί … τα πόδια του δεν άγγιζαν κάτω λες και πετούσε και τα χέρια του ήταν φτερά ανοιγμένα στο  κενό.
Ήταν σαν να πενθούσε , σαν να έκλαιγε , σαν να θρηνούσε κάποιον και σιγά σιγά σαν να άνθιζε πάλι η γη και να ξαναγεννιόταν απ’ τις στάχτες της  η ζωή ,   φτάνοντας στην αποκορύφωση έτσι με τα χέρια υψωμένα σαν να ικέτευε , σαν να εκλιπαρούσε,  σαν να ευχαριστούσε,  ήταν μια προσευχή … ναι αυτό ήταν , μια προσευχή που έβγαινε απ’ τα βάθη της ψυχής του. 
Μόνο εγώ τον ένοιωσα, μόνο εγώ τον κατάλαβα, μόνο εγώ ήξερα τον καημό και τον πόνο του.
Η Καλλιστώ  ξέσπασε σε σπαρακτικό κλάμα.  Το κλάμα που κρατούσε μέσα της . 
- Αφήστε την να κλάψει , τόσες μέρες την έπνιγε , αφήστε την.
Οι φίλοι σεβάστηκαν τη θλίψη της , άλλωστε ήταν πια πολύ αργά και έπρεπε να φύγουν .  Όταν έμειναν μόνοι ο Πέτρος και η Λίζα , φρόντισαν την καημένη τη γυναίκα να ξαπλώσει και της έφτιαξαν κάτι  ζεστό να  πιει και συνέλθει.
-Θα μείνουμε κοντά σου απόψε Καλλιστώ, μην ανησυχείς, κοιμήσου να ξεκουραστείς. 
- Παιδιά μου σας ευχαριστώ  για την συμπαράσταση και την βοήθεια που μου προσφέρατε.  Πέτρο αγόρι μου πόσο περήφανος θα ήταν ο πατέρας σου για σένα.  Μακάρι να ήσουν και συ περήφανος για αυτόν. Δεν ήταν κακός άνθρωπος.  Μπορεί να σου έχουν πει τα χειρότερα,  ο καθένας ερμηνεύει τα πράγματα απ’ τη δική του σκοπιά.   Όμως ο πατέρας σου ήταν αυτό που λένε αρσενικό,  απ’ τα αρσενικά που δεν υπάρχουν πια.  Ήταν απόλυτος, ζηλιάρης , παθιασμένος  και κτητικός.  Πολλές γυναίκες τον αγάπησαν  και θα έδιναν και την ζωή τους για εκείνον.  Μόνο μια δεν τον αγάπησε κι αυτή ήταν η μάνα σου.   Ναι  ξέρω δεν θέλεις να μιλάω άσχημα για αυτήν, όμως έτσι είναι, όποιος μας απορρίπτει  μας γίνεται έμμονη ιδέα και μας πονάει. Κι ο Ηλίας δεν μπορούσε να το δεχτεί αυτό , την αγαπούσε,  την λάτρευε, ήταν η μάνα του παιδιού του, και εκείνη τον πρόδωσε με τον καλύτερό του φίλο. Ποιος σωστός άνδρας θα το δεχόταν αυτό;  
- Μη κουράζεσαι τώρα με παλιές ιστορίες Καλλιστώ.  Άστα τώρα !
-  Ναι παλιές ιστορίες … πονάνε ακόμη όμως. Περίμενε θέλω κάτι να σου δώσω.   Αυτό το δαχτυλίδι που φοράω,  ανήκει σε σένα.  Να το δώσεις στη κοπέλα σου… όχι δεν θέλω αντιρρήσεις,  άκου  πρώτα τι θα σου πω.  Άκου την συνέχεια … την άλλη μέρα  από εκείνο το γλέντι,  ο Ηλίας ξύπνησε άφραγκος και καταχρεωμένος από πάνω.  Πώς να ερχόταν  να σε δει αφού ούτε για το τραίνο δεν είχε λεφτά.   Βγήκε στη γύρα για δουλειά,  ήθελε να πάρει και καλό δώρο για την μάνα σου, ένα χρυσαφικό,  κάτι ακριβό.  Βρήκε μια οικοδομή που ρίχνανε τσιμέντα και ζήτησε δουλειά.  Δούλεψε σκληρά αρκετές μέρες,  απ’ τα χαράματα μέχρι το βράδυ.  Αμάθητος σ’ αυτή τη σκληρή δουλειά,  πονούσαν τα κόκαλά του κάθε βράδυ, αλλά  επέμενε να βγάλει λεφτά και να έρθει για σένα.  Να πάω να δω το μωρό μου,  μου έλεγε κι ανυπομονούσε, αλλά τα λεφτά δεν φτάνανε. Από μένα δεν ήθελε δανεικά. Όχι θέλω απ’  την δουλειά μου να πάρω δώρο στον γιο μου και στην γυναίκα μου.
Τελικά μόλις πήρε το μισθό του,  έτρεξε όλο χαρά να αγοράσει ένα χρυσό δαχτυλίδι για την μάνα σου και δωράκια για σένα.
Άργησε πολλές μέρες  κι  εκείνη νόμιζε πως αδιαφορούσε και τον δέχτηκε πολύ ψυχρά.  Η  υποδοχή της του πάγωσε τη χαρά.
 Έβγαλε το δαχτυλίδι να της το δώσει. Του το πέταξε όλο θυμό στα μούτρα. Τι είναι αυτό, του είπε με αλαζονεία. «Δώστο εκεί που ξέρεις εγώ δεν χρειάζομαι τέτοια μπιχλιμπίδια.»  Το μάζεψε απ’ το πάτωμα και το έβαλε στην τσέπη του οργισμένος.   Το έδωσε σε μένα . Αυτό είναι λοιπόν παιδί μου. Το δαχτυλίδι που δούλεψε σκληρά  να πάρει για την μάνα σου,  ανήκει σε σένα. Δικό σου είναι,  ενθύμιο απ’ τον πατέρα σου. Πάρτο και δώσε το στην αρραβωνιαστικιά σου.  Άσε θα της το βάλω εγώ.
Η Λίζα έδωσε το χέρι της και εκείνη το χαΐδεψε τρυφερά και της έβαλε το  δαχτυλίδι με το κόκκινο ρουμπίνι , σαν μια σταλαγματιά αίμα  πάνω στο χρυσό.
- Να τον αγαπάς και να τον προσέχεις κορίτσι μου. Από σένα εξαρτάται η ευτυχία σας.  Η γυναίκα είναι εκείνη που κρατάει την οικογένεια και το γάμο της,  η γυναίκα είναι η δύναμη  που στηρίζει τον άνδρα και τα παιδιά της,  στα δύσκολα και στα εύκολα.   Πέτρο μου θέλω να σου δώσω κάτι ακόμη .
Σηκώθηκε και πήγε στην ντουλάπα, έβγαλε μια παλιά,  πέτσινη , σκοροφαγωμένη θήκη που είχε μέσα ένα μπαγλαμαδάκι.
-Του παππού σου του γερό Θωμά,  ξέρω ότι θα ήθελε να το πάρεις εσύ.  Όλα αυτά δικά σου είναι και το σπίτι και τα αντικείμενα που υπάρχουν μέσα σ’ αυτό.  Είναι η κληρονομιά σου.  Αυτό το σπιτάκι το έφτιαξε ο γερό Θωμάς με λεφτά της  Παπαβελίνας της  προγιαγιάς σου.  Ήταν η αμοιβή του για μια άδικη πράξη που έκανε σε βάρος μια φτωχής κοπέλας.  Αν δεν είχε συμβεί αυτό η ιστορία θα είχε άλλη τροπή.   Γι’  αυτό κανείς δεν ξέρει τι μας γράφει το ριζικό μας.  Στην ουσία αυτό το σπίτι ήταν η προίκα της μάνας σου , που δόθηκε προκαταβολικά πριν εκείνη ακόμη γεννηθεί.
-Μα η μάνα μου ούτε απ' έξω δεν θέλει να περάσει, τόσο πολύ μισεί αυτό το μέρος.
-Ίσως αυτό να ήταν το δικό της ριζικό, ίσως να έπρεπε να ξεπληρώσει αθελά της παλιές αμαρτίες . 


ΖΗΝΟΒΙΑ ΜΑΡΝΕΖΗ 
απόσπασμα  από το βιβλίο  Αναίσθητοι και Ονειροπόλοι 









10 σχόλια:

  1. θαυμάσια τα λέει... ωραία τα ντύνεις..μπράβο Ζήνα... μου αρέσει πολύ το ζειμπέκικο... το θεωρω καθαρά αντρικό χορό... αλλά χαίρομαι και τις κυρίες που ξέρουν να το χορεύουν... "αντρικά! "... τα λέμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Λαμπρινη μου κι εμένα μ΄αρέσει πολύ και χαίρομαι να βλέπω να τον χορεύουν σωστά και δυναμικά και βεβαίως υπάρχουν γυναίκες και ξέρουν να δίνουν την ψυχούλα τους σ΄αυτό το χορό με τον " σεβασμό" που του αξίζει !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σάββατο χαράματα μπρος στην Αχερουσία
    χόρεψα ζεϊμπέκικο πάνω στην φωτιά
    βήματα γενέθλια για την αθανασία
    κι όλες οι αγάπες μου μία ξενιτιά

    Πήρα από τα μάτια σου λίγο μαύρο χρώμα
    κι έβαψα τα ρούχα μου -μάνα μη με δεις-
    την στερνή κουβέντα σου την θυμάμαι ακόμα
    σαν χορεύεις μου ΄λεγες, να 'σαι ο Διγενής

    Βλέμματα χαράξανε στις μαύρες τις οθόνες
    κι οι τυφλοί προφήτες προδίδουν τους χρησμούς
    έρωτας αρχάγγελος σαν τις παλιές εικόνες
    κι ο χορός του κόσμου ραγίζει τους αρμούς

    Πήρα από τα μάτια σου λίγο μαύρο χρώμα
    κι έβαψα τα ρούχα μου -μάνα μη με δεις-
    την στερνή κουβέντα σου την θυμάμαι ακόμα
    σαν χορεύεις μου ΄λεγες, να 'σαι ο Διγενής

    Είναι τα τραγούδια μας ηφαίστεια που καίνε
    σώματα κι αγάλματα βγάζουνε φτερά
    τα αρχαία πάθη μας και τα φιλιά σου φταίνε
    κοίτα αναστήθηκα για δεύτερη φορά

    Πήρα από τα μάτια σου λίγο μαύρο χρώμα
    κι έβαψα τα ρούχα μου -μάνα μη με δεις-
    την στερνή κουβέντα σου την θυμάμαι ακόμα
    σαν χορεύεις μου ΄λεγες, να 'σαι ο Διγενής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ζίνα μου καλό μήνα!
    Τι καλά που τα λέει ο Χαριτόπουλος...Μα και εσύ πόσο παραστατικά μας περιγράφεις τις ζειμπεκιές , ναι, έτσι ήταν...τώρα πιά δεν υπάρχει αυτό το τσαγανό...όλα άλλαξαν...
    Πολλά φιλιά!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ζήνα μου μου άγγιξες "χορδές" στο όνομα...
    Τη μέρα που πλησιάζει να γεννηθεί ο Πέτρος μας και ο παππούς του θα τον κοιτά από ψηλά.....ήξερε να χορεύει το ζειμπέκικο που περιγράφει ο Χαριτόπουλος και αποδίδεις στο απόσπασμα του βιβλίου σου!

    Ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Έφη μου έτσι είναι, είναι η ψυχή , το φιλότιμο και ο καημός του Έλληνα !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γιαγιά Αντιγόνη με το καλό να γεννηθεί ο Πέτρος σας και στα βαφτίσια του να με καλέσεις να το κάψουμε !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τα πάντα είναι ρίσκο ποτέ δεν ξέρουμε τι θα προκύψει απο τις επιλογές μας αδελφέ !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή